Maar er waren nog dozen die al heel lang geleden vol leuke spulletjes zaten voor een ideëel kringloopwinkeltje, dat veel werk maakt om alles leuk uit te stallen. Met speciaal hen in gedachten waren er dingen uit de inboedel voor hen opzij gelegd, nu alweer meer dan twee jaar geleden en ze werden vanmiddag dan eindelijk opgehaald. Zodoende kwam ik toch in de garages en begon toch nog in andere dozen te kijken.
En daar waren dus dozen, waarvan ik me ineens herinner dat Moeder, toen ze nog wat vitaler was, ze vast had ingepakt. Ook een doos vol oude eerste kleertjes en ik zag iets lichtroze schemeren en wist meteen: dat is mijn eerste peignoirtje! Ik haalde het tevoorschijn. Zó klein met een capuchonnetje, dat was ik vergeten. Maar ik ervoer meteen hoe behaaglijk en warm ik me erin voelde, ik was er echt aan gehecht. Het was helemaal rafelig bij de mouwen, ik droeg het tot ik er niet meer in paste. Zelfs nog, toen ik het niet meer dichtgeknoopt kreeg. Ik hield het omhoog: dat kan bijna niet waar wezen, zó klein, een kleutermaatje en toch zulke sterke herinneringen...
Van dat lakentje weet ik natuurlijk niks meer. Daar lag ik op... als baby'tje de eerste materie die mij opving, waarop ik mij ten ruste legde. Dat het bewaard is gebleven... Ja, ik neem beide mee naar huis. Het eerste lakentje, mijn eerste peignoirtje... ik zou er eigenlijk iets speciaals mee moeten doen, Als ik kunstenaar was zou ik het misschien wel inlijsten en tentoonstellen en er iets bij zetten als ‘Mijn Oorsprong’. Het zegt iets over een wereld waarin ik welkom was, die mij beschutting wilde geven, een thuis.
