Ik hoorde het horror-verhaal, a continuing story, van iemand van de oud-studie-genotenclub. Hoe een geloofsgemeenschap, zogezegd op weg naar een nieuwe toekomst om tesamen een spirituele plek te worden met grootse plannen, elkaar in feite afmaakt, verraadt onder ‘de bezielende leiding’ van een voorganger die het klaarmaakt om in een preek zich welbewust te richten tegen de in zijn ogen raddraaiers van zijn grootse plannen...
Ik verzuchtte helemaal klaar te zijn met het christendom, dat door dat heilsverhaal het ook mogelijk wordt dat dit soort verschrikkelijke dingen in de kerk kunnen gebeuren, iemand anders zei daar wel meer over te willen horen, maar ik mompelde dat dat zo’n abstract verhaal wordt, ik niet precies weet waar ik moest beginnen... misschien bij het ontbijt dan?, vroeg zij. Dat is er niet van gekomen, dus nu hier een mijmering erover.
In India ervaarde ik zo’n contrast, wanneer ik van een hindoeïstische tempel in een katholieke kerk hopte. In de ene is er een voortempel-plein, waar mensen zitten en praten en waar op gezette tijden er ook maaltijden worden verstrekt, het is er rommelig met potten en pannen, er worden soms dingetjes verkocht, etenswaar en bloemen voor de goden. Daar is in het midden ook de grote metaalachtige paal waarvan men geloofd dat daarin al de goddelijke energie is samengebald en daarachter wordt het donkerder en is het overdekt met al die verschillende tempeltjes van verschillende goden. Daar lopen meerdere priesters rond, om sommige van die tempeltjes, als kleine huisjes, te openen, er lichtjes bij te zetten, wierook te branden, mensen te zegenen.
Dan kom je als contrast in de katholieke kerk. Daar zijn alleen maar heel veel stoelen in rijen en voor of in het midden, staat alleen dat ene podium centraal, waar die ene priester hét heilige ritueel als enige mag voltrekken, de eucharistie en voordat het zover is, komen daar eerst de schriftlezingen en de preek die de gelovigen als het ware klaar maakt om met een gelouterd hart daarna het brood dat het lichaam van Christus is geworden, te ontvangen. En ook als je dat niet gelooft, zoals bij de protestanten: alles draait om de overweging van de voorganger, die put uit de Bijbel.
Hiermee wordt maar één verhaal geconstrueerd en verteld en in het hier-en-nu weer nagespeeld: er wordt geloofd in die ene God, die zijn ene zoon naar de aarde heeft gestuurd, om alle mensen te verlossen. Die ene zoon heeft geleden, is gekruisigd, gestorven en begraven, hij is nedergedaald in de hel, om op de derde dag weer op te staan en te verrijzen uit de doden. Alles draait om die ene zoon van God, die ons is voor gegaan en die Jezus die zijn volgelingen vond en door het heilige land trekt, had in het Oude Testament een voorganger: daar was dan Mozes die het volk uit de slavernij naar het beloofde land bracht.
Beide figuren: Jezus en Mozes, ondervonden op hun weg, waar zij trachten om de goeden om hen heen te verzamelen, heel veel tegenwerking en obstakels en dat moesten zij overwinnen. Zie hier de blauwdruk voor het zelfverstaan van voorgangers, priesters enzovoort, ziehier hoe het mogelijk wordt dat iemand die denkt dat hij het volk om hem heen naar een nieuw beloofd land brengt, niet meer open kan staan voor andersoortige geluiden en meent dat hij in een overweging voor de hele geloofsgemeenschap een andere groep daarbinnen, volstrekt de grond in mag praten,onder het mom van het brengen van elan en inspiratie...
In hindoeïstische tempels zijn er altijd meerdere priesters en zij zijn in hun rituelen, het wassen van de godenbeelden, ze opnieuw aankleden, ze behangen met bloemkransen, ze vereren met vuur en wierook, slechts de bemiddelaars voor de mens die tracht zijn kleine ego te doorbreken en kapot te slaan, vaak door het breken van een kokosnoot bij de ingang. Zij geven de zegen van de goden door, verzoenen de mens met het krakkemikkige bestaan en een ieder zoekt het eigen verhaal waarmee dat mogelijk wordt, door een bezoek te brengen bij dat ene tempelhuisje van een God of Godin, die in het bij horend verhaal iets van heil en geluk bewerkstelligt.
De geest en het brein en het handelen van mensen wordt vorm gegeven door verhalen. Wij zijn niks zonder een bij behorend verhaal dat we aan onszelf en aan anderen vertellen. Hoe meer ruimte voor verschillende, andersoortige verhalen, die naast elkaar kunnen bestaan en waaruit je niet hoeft te kiezen en die er alleen maar zijn om een ieder in vrede met zich zelf en met elkaar, tesamen éėn beweging, te laten leven: Leven en laten leven, wordt dan het motto en de leidraad... hoe meer wij als mensen zullen floreren en elkaar tegemoet kunnen komen....
Aan een ieder die maar in één verhaal gelooft en deze tot werkelijkheid maakt en bovendien in dat verhaal altijd aan het strijden is met vijanden op het eigen pad... Er is niet één weg naar een beloofd land. Er is een woud vol verwachting, een zee aan mogelijkheden, een luchtruim waar veel verschillende vogels in vrijheid kunnen vliegen, er zijn landschappen vol verschillende tinten groen, zoveel verschillende soorten en vormen van blad, omzoomd door fluitenkruid... fluitend samen door dit wonderbaarlijke leven gaan, dat komt voor mij het dichtst bij God.
