En ondertussen zijn die twee minuten alweer voorbij. Ze gingen véél sneller op de bank thuis, dan te midden van een mensenmassa waar in de stilte dan soms een vogeltje in de gedragen sfeer fluit. Het was een mooie herdenking op de Dam in Amsterdam. Wankelende oude mannen en vrouwen rondom de negentig, zwaar leunend in de armen van hun kleinkinderen, nauwelijks meer in staat, want te stram, om te buigen, na het leggen van de krans, namens het verzet of namens slachtoffers, de Sinta, oud militairen., die gesneuveld zijn, lang geleden of niet ver van het huidige heden.
En buigen was de laatste gezamenlijke handeling die we in een kring deden, na een prachtige rond wandeling van 14 kilometer over zandwegen en klompenpaden vanaf station Wolfheze. Scherpe wolkenluchten met zon, hagel die viel, paraplu even op, zitten op een windstille plek. O! Deze extreem door mij beleefde lente dit jaar, gele brem die bloeide, de schermbloemen langs beekjes, weide en bomen in al die tinten groen! Piepkleine bosviooltjes die bloeiden, paarse bloemetjes,die het aanzien gaven van heide, maar dat was het niet.
Buigen voor de ander, buigen voor jezelf... Dat zijn mooie gebaren en daartoe werd je uitgenodigd door M. die deze wandelingen één keer in de twee maanden op de eerste zaterdag van de maand organiseert. Ontstaan, mede doordat ik vorig jaar op het einde van de Pinkstervoettocht van de Franciscaanse Beweging zei dat ik dat wel miste gedurende het jaar, zo’n wandeling met een Franciscaans tintje. Ja, ik heb ze járen geleden zelf nog mee georganiseerd, maar daar was de klad in gekomen. Wil je dat écht? vroeg M. Ja, dus. En toen zei hij dat ik dan nog wel een uitnodiging kon verwachten.
En zo werd het najaar, het gerucht ging in mijn omgeving dat er een wandeling bij Mook, vlakbij Nijmegen was, maar een uitnodiging kreeg ik niet. Iets mis met het internet, bleek achteraf. En toen ging het vieren van een speciale verjaardag voor, en toen zat ik in India... Maar nu, eindelijk dan, was ik van de partij. Ik herinner me dat ik tegen M had gezegd: nou, ik hoef dan niet veel op zo’n wandeling hoor, een bezinningsmomentje, het zingen van een liedje ofzo, dat is wel genoeg. Maar M. bereidt het heel degelijk voor, met een keuze uit een keur van teksten en hij loopt de gehele wandeling voor. Wat een lieve, zorgzame man is het toch, die iedereen graag aandacht wil geven...
Met iemand wisselde ik uit, dat het een beetje als familie aan voelt, de mensen met wie je dan samen wandelt, als je zelf al zolang verbonden bent aan die Franciscaanse beweging. En dan hoor je weer eens een wijsheidsspreuk van Franciscus of vertel je elkaar van een ontmoeting met een ander, een dialoog, die werkelijk iets in je leven heeft veranderd... Ik vertelde over Wiki en Sunjay. Dit zijn mooie dingen voor de mensen en M. heeft deze wandelingen de volgende naam gegeven: Voet voor voet door alle goeds.
