Dus ik zocht op, waar je dat dan ziet. Niet bij de publieke omroep, zoals ik verwachtte, maar bij Veronica. Moest ik daartoe eerst mij aanmelden met wachtwoorden en al. Toen was ik al bijna weer vertrokken, want daar ben ik nu een beetje allergisch voor, sinds India en de aanvraag van een Exit Permit dat alleen per internet kon.
Toch doorgezet en de sfeer en energie uit die Arena, die stroomde in vloedgolven de kamer in. Maar om nu echt te gaan kijken? ... Dus ik las er toch een boekje bij en bekeek de eerste twee doelpunten in de herhaling. Dat commentaar dan, in de pauze, dat het erop lijkt dat Ajax zo de finale in zal gaan wandelen... en ook alle reclame van te voren om kaartjes te gaan kopen voor die finale. Wat een optimisme, dacht ik, zelfs al is het statistisch zo, dat de kans 88% was, dat ze zouden winnen, in deze thuiswedstrijd.
En toen werd het héėl snel 2-2 en pas tien minuten daarna, kon ik me toch niet meer concentreren in mijn boek. Tevoren las dat best wel lekker met zo’n stroom aan uitzinnige, eendrachtige vreugde als achtergrondgeluid. Dus ik nam de iPad op mijn buik. Jee... wat spánnend meteen! Ik weet alleen dat
de bal door elk 11 mensen ofwel de ene kant ofwel de andere kant op moet... en zag meteen de vechtlust, de ijzeren wil van die in het groen gestoken mannen. Leeuwen, tijgers, dinosariërs tegenover... zulke jonge ook zeer fanatieke jongens... maar meer van het soort Golden Retriever...
Natuurlijk ging ik voor rood-wit... en wat werd élke minuut ineens kostbaar en van belang... en ik dacht: Nee, dat gaat ze niet lukken... Wat een flitsend, zenuwslopend spel, wat een alles-willen-geven aan beide kanten. En toen kwam dat doelpunt. Ik dacht: dit is déjà vu. De vorige keer dat ik naar voetbal keek, was waarschijnlijk in 2010, toen Nederland verloor van Spanje met één doelpunt, ook in de extra tijd. Ineens is het dan gebeurd. Zei de commentaarstem een minuut ervoor nog, dat de Arena zich klaarmaakte voor een collectief orgasme... het werd de voetbalhel. Ik vond het wel sportief van het publiek, dat Ajax toch na afloop zoveel applaus kreeg. Dat is je zelf snel weer oppakken, na een bijna-orgasme.
