Maar er kwam niemand. Na een uur had ik de krant wel uit, had ondertussen allemaal bewoners de ochtendkrant uit de brievenbus zien halen, al vele boten zien voorbij varen en veel activiteiten met hijskraantjes, schepmachientjes etc. waargenomen. Er wordt nu een parkje met veel groen onder gebouwd. Maar ik zal daar van bovenaf dus niet meer van kunnen genieten, nog even en het huis moet leeg worden opgeleverd...
Ik besloot naar binnen te gaan en boven verder te wachten.Ik dacht aan mijn afscheidsrondje in India, in Mahabalipuram. Hoe ik voor het laatst die hele wandeling maakte: door de straatjes, naar de oude rotstempels, naar de hindoeïstische tempel, een winkeltje in, naar zee, over het strand...Daar loopt jouw lichaam dan, door die fysieke werkelijkheid en zal daar niet meer lopen, ik krijg net zoals in Star Trek binnenkort maar één beweging waaraan ik me moet overgeven: Beam me up, Scotty!
En nu is het ook zo...ik liep door alle kamers en van voor naar achteren, onder de lichtkoepels en overal dat geweldige uitzicht op de Waal en aan de andere kant het Valkhofpark, de Stevenstoren, de daken van de benedenstad. Het huis is al leeg, niet meer zoals mijn ouders het bewoonden, er ligt dat nieuwe zandkleurige tapijt overal, de kleur van het strand in India, en ik was er met dezelfde gedachte: hier ben ik nu, maar zometeen helemaal nooit meer...
De installateur is niet gekomen. Waarschijnlijk heeft hij bij de achterdeur staan bellen, terwijl ik voor buiten stond. Dus ik mag nóg een keer. En als er een radiator moet worden vervangen, nóg een keer. En dan de laatste spullen uit het huis. En dan is het op. Beam me up, ik vertrek weer naar een ander heelal.
