Ik zie me het nog voor het eerst zien bij DWDD, ik had net ontdekt dat ik dat kon ontvangen, het was in de eerste week van mijn onbestemde tijd aldaar , in het half donker onder de klamboe in mijn roze kamer op bed. Het bleef meteen hangen, ook na de akoestische live-versie twee dagen later. Dat was ik natuurlijk, kijkend naar die bal van licht, zoals het op het podium van Tel Aviv gestalte kreeg, beeld van hoop, ofwel mijn Exit uit India, waarheen ik zwom...
Nog steeds leef ik in een soort van parallelle werkelijkheid, zonder dat ik dat altijd zo bewust ben. Zo was ik van plan om vandaag asperges met ei te eten, maar lezend in mijn hangmat dacht ik aan vis, dát wilde ik gaan eten. Pas toen ik het bereidde bedacht ik ineens dat ik al die weken in Mahabalipuram op de zaterdag naar het strand ging, om daar vis te eten... en vanaf dat moment werd het een bewuste parallelle werkelijkheid. Ik at buiten in de tuin, keek naar de bamboe, de violen in de bloempotten, de akelei die is gaan bloeien, de twee tomatenplanten op het terras. En ik hoorde simultaan de branding van de zee, zag in het half donker de vrouw de visjes bakken en mensen om mij heen op plastic krukjes ook visjes eten...
Vorige week betrapte ik me op dat parallelle, dat zich ook op het eetgebied afspeelde. Ik had de boodschappen gedaan voor mijn oud-studie-genotenclub. Voor de lunch had ik een paprikasoep gemaakt en had daar gewone sneeën volkorenbrood bij bedacht, dat was dan het hartige deel van de lunch, dacht ik, en verder had ik krentenbollen gehaald, het zoete deel. Maar iedereen miste de magarine en of er niet iets zoets voor op brood was, iemand smeerde uit nood maar wat mayonaise op brood, die ik had meegenomen voor de sla van de avondmaaltijd. Was het nog een geluk dat er niet door mijn toedoen, op het laatst nog wat vleeswaren waren gehaald...
Zó dacht ik dus in India: dan at ik zoete gepofte rijstballetjes en haalde als hartigs twee pasteitjes ofzo en van te voren dronk ik dan thee bij een stalletje... dat was dan meer dan genoeg. Dus ik dacht dat een zelfgemaakte paprikasoep van pure paprika, wortel en ui heel rijkelijk was... Sorry, zei ik, het is mijn lunch-denkwijze uit India. En ik had waarschijnlijk ook veel meer snacks voor laat op de middag moeten halen: een bakje olijven en amandelen, een blauw kaasje en een zak chips leek mij meer dan genoeg, en voor de feestelijkheid had ik er nog een zak popcorn bijgehaald.... Ik snackte in India alleen kleine zakjes chips, er was ook niet veel anders.
Ik zie in India steeds maar al die mensen op het strand met alleen een flesje water bij zich en ben de eetcultuur van veel lekkere hapjes die bij gezellige bijeenkomsten hoort, dus wat kwijt. Ik sta ook nog steeds versteld wat er hier allemaal in supermarkten te koop is en eerlijk gezegd duizelde me het ook wat toen ik vorige week die boodschappen voor de groep deed: A small town boy in a big arcade. Voor het avondeten had ik weer een te grote hoeveelheid van alles ingekocht, dus iets in de proporties van alles is een beetje in de war.
Nou, het is ongelofelijk! Het is Duncan wél gelukt om te winnen! Ik zapte met iPad zonet nog terug en zag dat Nederland met de vakjury van de landen ergens op de achtste plek bungelde en net keek ik weer en toen zag ik Jeroen Pauw de extra uitzending van morgen aankondigden! Door de televoting, dus. Hè, ik vind dat toch leuk. Kan ik nog een dag langer mijn gewoonte voortzetten om op internet dagelijks iets te bekijken rondom Arcade.
