Ach, nieuwsgierig als ik ben zei ik meteen ‘ja’ en ditmaal was het Amadeus met Het Nationale Theater. In het programmaboekjes was ik al aangenaam verrast omdat Theu Boermans de regisseur is en in een ver verleden was ik even dol op zijn experimentele theatervoorstellingen. En Mark Rietman bleek Salieri te spelen en die heeft voor altijd indruk op mij gemaakt als de tweede zoon in de drama TV-serie Oud Geld, die ik ook op dvd heb. In een modern jasje wordt dus het verhaal verteld, zoals ook in Amadeus, de film: Salieri, hofcomponist in Wenen, van middelmatig talent, erkent wel het genie van Mozart, stikt in zijn jaloezie en gaat Mozarts carrière in Wenen dwarsbomen en heeft hem waarschijnlijk ook uiteindelijk vergiftigd met arsenicum.
De voorstelling begint dat Antonio Salieri in een rolstoel op de laatste dag van zijn leven, God aanklaagt: hoe kan hij aan die krijsende, boerse, anaal gefixeerde Mozart zo’n groot talent geven, de muziek vloeit zomaar uit hem? .... En toen bleken we op de eerste rij te zitten, nog geen meter van alles af en werd het onverwacht geen uit-een-hoogte-en-veraf voorstelling,maar iets waarbij je bijna lijfelijk meedoet, het spuug van de acteurs in hun aanklacht naar God en naar elkaar bijna in je gezicht. En wat is het dan knap hoe het orkest ertussendoor, te midden van het commentaar en uitgedost bij de enscenering, beginnend met medepatiënten in de ziekenzaal, naar decadente gasten op een feest, naar het hoforkest van de keizer... enzovoort, de muziek van Mozart ten gehore brengen, met ook nog een koor dat even beweeglijk meedoet. Wat een geweldige voorstelling!
In de pauze kwam ik M. tegen, die ik ken als vrijwilligster bij de Kapucijnen toen ik daar veel was en later is zij ook lid van de leesgroep bij de Clarissen geworden. Zij had een goedkoop kaartje op Marktplaats gescoord en was snel in haar auto vanuit Boxmeer naar de Schouwburg gespurd. Zij was nu vrijwilligster bij de Karmelieten en ze zei als laatste, alvorens ons wederzijds gezelschap ons maande om een drankje te willen halen voordat de pauze weer was afgelopen, dat ze het wel fijn vond dat de gemeenschap aldaar gemengd is, mannen en vrouwen bij elkaar, dat is toch gewoner zoals de wereld is.
Dat je elkaar dan onverwacht op zo’n heel andere plek tegenkomt en ik vind het hartverwarmend om even te voelen dat je ooit wezenlijke dingen met elkaar hebt uitgewisseld. Zij is dus ook een leek die zo lang, en nu nog steeds, meeleeft aan de randen van kloosters en hun bewoners...Vanuit dat perspectief was het misschien toch niet helemaal zo’n andersoortige plek van ontmoeting want de voorstelling gaat ook over die vraag: Wat doet God eigenlijk met mensen? Als je besloten hebt, om in hem te geloven, dan geeft dat veel interessante gesprek-en denkstof, die toch, hoe je het ook wendt of keert, gaan over de fundamenten van het menselijk bestaan en ook een prachtige, intense voorstelling kan opleveren.
