Raar hoe louter toeval uit de ene werkelijkheid, een ander kan versterken omdat ze in jouw brein samenkomen. Ik keek op de app Arte, pasgeleden ontdekt, op zoek naar ‘zomaar iets leuks’ en zag bij de muziek een foto van een jongen op het strand in een vliegende houding: alsof hij zo kan opvliegen of dat hij al in zijn vlucht nog nazweeft, volkomen alert en geconcentreerd. Ik click het aan en kom in een concert van Villagers.
Connor O’Brien heet de nog jonge man, maar al sinds 2008 liedjesschrijver. ‘I am a believer in the power of sad songs. Music can always be a soft light in hard times’, schrijft hij op 4 november op de website van de band bij de release van de nieuwe EP Sunday Walker. Ook al zo’n titel waarop ik val, evenals op de vormgevingen van de hoezen. En dan natuurlijk de muziek, die meteen binnenkomt, een intensiteit, een beleving met concrete beelden maar met een filosofische inslag, reikend naar over de grenzen willen kijken van alledaagse sleur. Op Spotify zijn vijf akoestische liedjes van hem met alleen zijn gitaar: ‘Kippenvel’. En ik zie nu de gebaren voor mij van Lil Kleine bij de blinde auditie van Sophia Kruithof in The Voice of Holland, ik heb het al een paar keer teruggekeken, 17 jaar is ze en dan mag ze na Vincent ook nog een eigengemaakt liedje zingen, ze zou een vergelijkbaar talent als dat van Connor O'Brien kunnen hebben.
De sfeer van zijn liedjes versterkten heel erg mijn nabeleving van PEACHEZ van Toneelgroep Maastricht naar een roman van Ilja Leonard Pfeijer', dat ik eergisteren in de Schouwburg zag. ‘Een bloedstollende reconstructie van een fatale liefdesgeschiedenis’ is de ondertiteling. Porgy Franssen speelt een professor van zestig jaar die zijn leven lang al in de boeken en in zijn theorieën leeft, gespecialiseerd in de Latijnse liefdespoëzie. Tot hij op een dag op internet in contact komt met een jonge vrouw die zich Sarah Peachez noemt, gespeeld door Maartje van de Wetering. Er ontstaat een mailwisselingsstroom die dag en nacht doorgaat en de professor meent werkelijk te gaan houden van haar en is zelfs bereid om zijn vliegangst te overwinnen om haar in Curaçao te ontmoeten, waar zij vanuit Las Vegas een foto-shoot zou maken, om bij zijn aankomst aldaar halsoverkop doorgevlogen te zijn voor een onverwachtse top-aanbieding van werk in Argentinië. Zij heeft de tweede vliegticket ook al voor hem geboekt, hij kan meteen door en o ja, of hij een koffer die zij vergeten heeft, ook mee wil nemen... Hij vertelt zijn verhaal vanuit een cel in Argentinië.
Hij blijft erbij: door haar heeft hij de liefde leren kennen, zij blijft de liefde van zijn leven, hij is er voor altijd door veranderd. Kan dat, is dat geen illusie? Credo ad absurdum, zijn de laatste woorden die de professor uitspreekt. Er zijn twee vragen: Bestaat de echte liefde echt? Of is zij een verzinsel van de mens? Het antwoord op beide vragen is ja. Voor de liefde kun je ook ‘God’ invullen, voegt de professor toe.
De voorstelling wordt begeleid door een man met een gitaar en zijn muziek heeft precies de sfeer van Villager. Het toneelbeeld, half in het donker met door de acteurs verschuivende blokken als middeleeuwse tronen, maar dan abstract met lijntjes licht, krijgt bij mij meer zeggingskracht door de video’s van Villagers. A trick of light en Nothing Arrived vertellen in een parallel universum hetzelfde soort verhaal als in Peachez, niet de inhoud, maar het heeft dezelfde dubbele sfeer. Het liedje Did you know.? zou zó door de professor gezongen kunnen worden in zijn broedende sfeer en de abstracte vormgeving van het filmpje bij het lied Sweet Saviour, dat ook een ambigue connotatie heeft met het religieuze, zoals de liefde met God in de voorstelling, is perfect.
