Apps. Taylor Swift

Wat leef je toch eigenlijk altijd in je eigen, volstrekt eigen gemaakte, kleine bubbel... terwijl ik dan ook nog kan denken toch best een beetje om mij heen te kijken... Toen ik iPad net had was daar dat opwindende gevoel dat je zomaar op dat ene schermpje met één vingertip de hele wereld aan je voeten hebt. Ik downloadde apps als TED en VEVO en keek daar in den beginne heel veel op. En dat verwatert dan toch...

Ik keek nu toch naar de tip die TED mij ‘recommends’: van Lawrence Lessing: We the People and the Republic we must reclaim, omdat er aangeprezen wordt dat hij met een choreografie van filmbeelden zijn verhaal vertelt. Hij blijkt duidelijk te maken hoezeer de democratie van Amerika bepaald wordt door minder dan 0,01% van de bevolking:  de financiers van de campagnes van zowel de Democraten als de Republikeinen. Het lost meteen mijn puzzel op waarom de impeachmentprocedure met zoveel bewijs tegen Trump, er waarschijnlijk niet voor zal zorgen dat hij werkelijk wordt afgezet: het geld en de macht eronder zijn doorslaggevender... Lawrence doet op het einde gewoonweg, ouderwets, een beroep op de kracht van de liefde: alleen door die in te zetten kan het volk haar stem terugkrijgen...

Bij de app Podcasts bleek ik er twee in de bibliotheek te hebben staan: 'Vroege Vogels' en 'Man met de Microfoon', ik luisterde en dacht weer: dit zou ik vaker moeten doen! In 'Vroege vogels' wandel je mee met mensen in de natuur op zoek naar vogelgeluiden, je krijgt een besef van de gevarieerdheid van de  Nederlandse natuur, toch nog wel, maar vooral de eigenzinnigheid en opnieuw, de liefde van vogelliefhebbers die voor dag en dauw opstaan om te gaan luisteren en vogels te tellen. En dan komt er een klassiek stukje muziek om het te laten bezinken. ‘Man met de microfoon’ speelt zich juist in de stad af, op allerlei verborgen plekken.

Ik klik wel standaard als ik wakker word, de app Nu.nl aan. Daar staat in het nieuws dat Taylor Swift de artiest is met de meeste American Musical Awards ooit. Wakker geworden, vooral figuurlijk nu, van mijn bubbel, want daar heb je het weer: haar  naam zegt mij iets door nichtje L. en heb daarom heel vroeger weleens nummers van haar gehoord. Maar nooit zelf iets opgezocht. Bij deze: en ik zie twee heel grappige muziekvideo’s die zij ook zelf regisseerde: Lover, ook de titel van het winnend muzikale album van dit jaar, scènes in een poppenhuis, maar bovenal You Need To Calm Down: vrolijk, grappig,  ironisch en dan toch een boodschap met inhoud, zie de titel.

Zij is ook nog eens uitgeroepen tot artiest van dit decade. De prijs wordt haar overhandigd door Carole King. En dan wordt deze door haar in het bedankwoord in het zonnetje gezet: het was ook de plaat Tapestry door haar ouders, die ook in de zaal zitten:  van jongs af aan ging deze muziek met haar mee, die haar op het muzikale pad zette; dat kan muziek doen, je een leven lang begeleiden. Zij is vernoemd naar James Taylor. Ik kijk naar een jonge intelligente vrouw, zij is  nog geen dertig,die ondanks het succes en de glamour, iets uitstraalt dat zij toch nog gewoon met beide benen op de grond staat.

Ik google: mijn hemel wat een carrière! Als kind gepest, al jong een poeziëprijs in de wacht gesleept, al op haar 16e bracht zij haar eerste plaat uit met country-achtige muziek. De herinnering dat nichtje L. in de auto een ‘rustig nummer’ van haar liet horen, want daar hou je van, zei ze erbij. Maar nu ik zomaar wat liedjes aanklik, klinken velen toch bekend, alhoewel ik thuis nooit naar popradio luister. Misschien sijpelt muziek dus ook onbewust door je eigen bubbel heen.