Vorige week was in het nieuws dat New Delhi de ergste luchtvervuiling had die ooit gemeten is op de aarde. Één dag daar is vergelijkbaar met het roken van vijftig sigaretten. Ik dacht eraan dat ik er vorig jaar december was. Ook toen hing er overdag een mist van luchtvervuiling, maar de eerste woorden van de Indiase gastheer die ons in de nacht met de bus naar het hotel bracht was, dat het nu heerlijk was in New Delhi, want het had overdag een beetje geregend. Ik zag vanuit het raam in het heel schaars verlichte Delhi voor het eerst iets van een sloppenwijk en mensen op straat liggen.
Het is een beetje de wereld als een schouwtoneel: je ziet het, maar je woont er niet, je kijkt mee aan de zijkant, je laat het aan je passeren. En toch doet het je wat, het is meer dan een lauw tijdverdrijf... Iets daarvan neem je mee en er verschuift iets in je innerlijk landschap al weet je helemaal niet precies wat en kun je er geen woorden aan geven: tenminste, dat doet op zijn best ‘De Reiservaring’ met mij en daarom hou ik van reizen: dingen, mensen, steden, landschappen zien...
Afgelopen week was ik tot tweemaal toe de Schouwburg. Gisterenavond vierde W. er met haar beste vrienden haar verjaardag met de voorstelling Figaro met de Spaanse dansgroep Iberia de la Danza, die vrienden en familie van elkaar zijn en de producent komt uit een circusfamilie en ze wonen met zijn allen in een bungalowpark in Nunspeet. Ze reizen de hele wereld rond, hun kostuums worden dagelijks hersteld door de vrouw van de choreograaf en ook door haar ontworpen: zonder licht zijn het onaanzienlijke lichte kledingstukken die in een koffer moeten passen voor in het vliegtuig en het decor bestaat uit 3D film en zo kost het weinig om te kunnen dansen over de hele wereld. Zij horen bij de vijf beste dansgroepen van Spanje, ze dansen ook altijd voor het koninklijk huis en sommigen zijn al sinds de oprichting, 25 jaar bij de groep. Het was een lekkere, smeuïge dansvoorstelling, een soort van mix van klassiek, moderne bewegingen, Spaanse ritmes van flamingo en castagnetten, folkloristisch en soms ook met vlagen ironie en humor. Echt een voorstelling die past bij een verjaardagsfeestje.
Vorige week was ik bij Ghost Stories, hoofdrolspeler was de zwarte acteur die een homo-vader speelde in De Luizenmoeder. Nu leek hij een professor in de parapsychologie die sprak over griezelverhalen waar geesten de boel op stelten zetten. Klassieke enge geluiden waaiden door de zaal, ik waande mij af en toe in het spookhuis op de kermis, ineens verscheen er iemand op het toneel die je de stuipen op het lijf joeg.Drie spookverhalen werden opgedist en het eindigde met de professor in een ziekenhuisbed alwaar de drie hoofdpersonen uit de verhalen in dokterskleding omheen liepen. Je mag zelf de conclusie trekken en o, ja, waarom bewoog het beeld van de professor soms, alsof je naar een trillende tv keek? Een heel onderhoudende voorstelling die het op Oerol in een donker bos ook goed zou doen.
Beide voorstellingen raakten mij niet diep in mijn gemoed. Punt. Moet dat dan? Nee, dus. Maar het is wel apart dat de wijze van leven van het Spaanse dansgezelschap meer tot mijn verbeelding sprak, dan het verhaal dat in Figaro in vier actes verteld werd. Dat liet ik heel snel los om gewoon maar te gaan kijken naar de twaalf dansers; dát zij dansen leek van meer importantie dan wát zij dansen.
Venetië en New Delhi: dát ze bestaan telt voor mij, hier hoog en droog met frisse lucht, meer dan hoe en wát...ik zal ze vermijden als ze er op hun slechts aan toe zijn. Dat maakt mij tot tourist, een waarnemer, gericht op het mooie...Maar zo probeer ik ook naar mijn eigen leven te kijken, ook als het overspoeld wordt door het een of het ander, het is een schouwtoneel, waar je maar een korte tijd een rol in speelt.
