Matrixx at the Park : de heel grote disco aan de doorgaande weg richting de stad ver achter mijn huis, ik fiets wel regelmatig langs deze heel grote zwarte bunkerdoos, heeft in het kader van de zomerfeesten, het Hunnerpark geconfiskeerd. Alle bomen uitgelicht in groen, roze, blauw oranje, laserstralen flitsen overal doorheen, er hangen, zweven overal bloemen.Voorin een gigantisch hoog podium, met aan weerzijden opnieuw heel grote bloemen en kolibries tegen gekleurde wanden die tot boven de bomen reiken. In het midden daarvan een flitsend scherm dat hallucinerende beelden in razendrap tempo op de beat projecteert,en daaronder achter een enorm altaar, o nee draaitafel, staat een dj of vj, ik kan de exacte naam van deze figuur niet meer bijhouden. In ieder geval staat hij daar in een stralend middelpunt, als een soort God, de duizenden jongeren tot één deinende eenheid te vormen.
Ik ga deze beelden me heel erg eigen maken, om eens en voor altijd te weten dat de kerk en al die projectjes daaromheen, nóoit meer een poot aan de grond zal krijgen. Al die grijze kopjes in de kerk, zullen het gewoon maar met zichzelf moeten doen, totdat ze uitgestorven zijn. In mijn studietijd ging het er al over en tijdens mijn korte comeback in kerkelijke/kloosterlijke kring opnieuw: WAAR zijn de jongeren?
Als iemand de vraag ooit nog aan me stelt, zal ik ze aansporen om naar de Matrixx te gaan. Of eens een DVD te bekijken van een stadionconcert van willekeurig welke rockgroep. Of eens regelmatig naar de bioscoop te gaan, bijvoorbeeld naar Harry Potter. De jonge mens van tegenwoordig heeft wel wat anders aan het hoofd dan een stoffige kerk, die soms wordt opgeleukt door daar eens een optreden of concertje te laten plaats vinden.
Correctie. Opgeleukt, is helemaal het verkeerde woord. Al dat soort activiteiten worden alleen maar ontwikkeld om het gebouw te behouden voor het nageslacht. Alleen zal het nageslacht niet rouwen bij het verdwijnen van dit soort gebouwen.
Op de andere Waaloever was ook een feestterrein met in het midden, zoals bij een oud dorpspleintje, een tent die eruitzag als een heel klein Zweeds kerkje. Binnen hingen schots en scheef wat oude Jezusplaten, maar verders was het een eettent en bespeelde een meisje prachtig klassiek, de vleugel. De sfeer was geanimeerd en vol aandacht. En opnieuw denk ik, zoals zo vaak tegenwoordig: dit is Kerk, de kerk ligt op straat.
