Nou, wat kan het leven toch soms onverwachte wendingen nemen. Zo'n gevoel had ik gisteren al, toen ik rond middernacht een forel in een cakeblik stopte en hem met dille besprenkelt in de olijfolie op het laatste houtskool legde van het vuurtje uit mijn chimenera, of hoe heet ie alweer, mijn vuurpot, die buiten in mijn tuintje me heerlijk had verwarmd.Want het viel zó tegen, na een week vooral op Waalstranden doorgebracht te hebben. Die kou ineens, dat natte. Maar de forel die ik met de blote vingers at, nauwelijks te zien door de donkerte, dat gaf me een gevoel van vakantie, van zomaar wat leven naar je grillen en je grollen: zo levend, voelt dat.
Zo kwam ik vanochtend om 6.30 u op mijn werk, terwijl mijn geruite flanellen das nog rook naar het houtvuurtje. De hele week al ben ik om half zeven aan de arbeid gegaan, een beetje met een tropenroostergedachte. Het is schoonmaaktijd in het Wijkcentrum, vitrages eraf, wassen, poetsen, stoelen stofzuigen... een keer per jaar wel een aardig karweitje en elke ochtend zo vroeg scheen de zon nog voluit in een blauwe hemel, alleen later op de dag betrok het. Dus 's middags naar het water, dat verviel.
Zo dacht ik nog een week te gaan, alvorens mijn vakantie zou losbarsten. Maar ik had nog zoveel overuren, dat ik ineens sinds vanochtend 10.00 uur VAKANTIE heb! Vijf lange weken lekker vrij en meteen gingen mijn hersentjes aan de arbeid. Wát een extra week, wat ga je daarmee DOEN? Wegwezen, wat zien, ik voelde het reisbloed door me heen stromen. Vaders stem door mijn aderen: doe maar, ga maar: vaya con dios.
Budapest, zo ontstond er. Of het nog lukken zal om zaterdag voor een week te vertrekken, ik weet het niet. De overnachting is wel al geboekt: downtown op loopafstand van veel bezienswaardigs. Heerlijk om overmorgen weer te gaan dolen en dwalen door onbekende straten. Nu de vliegticket nog. Dat kan op zo'n korte termijn niet meer via internet. Er moet gebeld worden. Ooooo... zal het allemaal lukken? ....
