Zo ik heb weer een nieuwe ervaring toegevoegd die past in het vakje: De Eerste Keer. Ik heb in de stromende regen onder mijn parapluutje en mijn benen zover mogelijk geschoven onder het tafeltje, een open lucht film bekeken: The Motorcycle Diaries uit 2004, een biopic van een reis die Che Guevara in 1952 maakte met zijn vriend Alberto Grenado. Aanvankelijk op een motorfiets, later liftend en lopend, dwars door Latijns Amerika.Apart hoor. Geen warmte en intimiteit van een bioscoopzaal of de geriefelijkheid van languit op kussens liggen op bed. Een onbekende man die ineens voor je neus opduikt en vraagt of dat niet wat eenzaam is zo. Nee! en je staat nu in mijn beeld! Twee bekenden die gearmd vanonder hun paraplu vragen of het een mooie film is.
Ja, dat was het. De twee vrienden doorkruisen de machtig mooie weidse natuur van Argentinie, Chili en Peru, besneeuwde bergtoppen, uitgestrekte vlakten, en bezoeken de Machu Picchu. Tenmidden van deze Inca ruines vraagt Ernesto, de latere Che, zich voor het eerst af, hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe een machtig rijk te midden van een grootse natuur, kan eindigen in het verschijnen van de sloppenwijken van Lima.
De tocht is aanvankelijk het avontuur van twee dolle honden, maar allengs worden beide geraakt door de armoede en de uitzichtloosheid van de vele arme boeren en arbeiders die ze ontmoeten. Tot slot komen ze in een leprozenkolonie, de artsen en andere hulpverleners gescheiden door de Amazone van de leprozen. Op zijn verjaardag zwemt de astmatische Ernesto de gevaarlijke rivier over naar de leprozen.
Hoe symbolisch voor de passie om alle barrières en klasseverschillen tussen mensen te slechten. Hier wordt de latere revolutionair Che Guavara geboren. Als je zelf wat nattig bent geworden en een beetje verkleumd aan het raken ben, dan voegt dat wel iets toe aan zo'n zwemscène van een overtocht.
De film heeft als motto enige dichtregels, geloof ik. Al parafraserend zeggen die iets van: gedurende het leven loop je enige tijd met iemand paralel en dan zijn er paralelle levens. En dan niet meer, dan vervolgt een ieder weer een eigen weg.
Daar wil men niet altijd aan, omdat je dan telkens weer afscheid moet nemen.Tegenwoordig denk ik: het leven is een voordurende overtocht en de namen van de oevers , die weet ik ondertussen niet meer: Dus zwemmen maar!
