Natuurlijk heb ik ook gekeken naar de herdenkingsdienst van Michael Jackson. 2,5 miljard mensen keken, daar wil je dan toch bij horen? Hoe bestaat het dat zoveel verschillende mensen uit zoveel verschillende culturen, wereldwijd, hem kennen. Ik keek al op, dat mijn Nichtjes van 11 en 12 met de grootse verbazing op mijn vraag of ze hem kenden reageerden met: Natuurlijk, wie kent hem nou niet?Michaels Jacksons muziek behoorde, dacht ik, bij mijn generatie. Maar door, vlak na zijn dood met Nichtjes op You Tube filmpjes van Jackson te bekijken, deed mij wat anders vermoeden. Filmpje Thriller, vond 1 Nichtje eng en Ben vonden ze allebei gaaf. Ook zochten ze naar het filmpje waar hij nog gewoon en gelukkig was en waar niet meer.
Zoiets hing er ook in de dienst van gisteren. Een echte dienst vond ik, evenwichtig; verdriet dat gedeeld werd en er hing ook de wens om recht te doen aan het gewone menszijn van Michael Jackson. Met een leven dat exeptioneel niet gewoon was. Hoe dat moet zijn?
Brooke Schields, zelf ook kinderster, kwam er wellicht in de buurt, door te zeggen dat Jackson wel de King of Pop genoemd wordt, maar eerder De Kleine Prins was. Ze citeerde een paar zinnen, die voorbij waren eer je daar erg in had. "- Wat bent u mooi!" "-Ja, vind je niet , antwoordde de bloem zachtjes. En ik ben tegelijk met de zon geboren..." De Kleine Prins is zijn leven lang bezig om de roos te verzorgen en om te leren wat liefde is, terwijl hij heel alleen rondzwerft van planeet naar planeet.
Ik vind het wel mooi, dat Shields juist deze zin citeert. Omdat het alles, dat complexe en ook deels verwrongen leven van Jackson terugbrengt naar een kern: het zoeken naar je verhouding met een enkele bloem, de roos, symbool van de liefde, die over zichzelf zegt, tegelijkertijd met het licht zelf te zijn geboren.
Wat mij ook opviel, was dat meerdere sprekers citeerden uit het liedje Man in The Mirror. Als je de wereld veranderen wil, kijk dan naar de mens in de spiegel: Take a look at yourself and then make that change. Veel meer dan ooit zag ik inderdaad een kleine prins. Iemand die deze zin letterlijk en figuurlijk op zijn huid geschreven had. Van zuiver en oprecht naar groteske proporties.
Het einde was visueel gezien toch iets van een statement. Alle symbolen van de verschillende godsdiensten dwarrelden als kleurige serpentine achter alle sprekers, artiesten en de familie voorbij: Het Kruis, Yin en Yang, Het Boeddhistische Wiel, De Maan van de Moslims, De Ster van de Joden, terwijl iedereen voor zijn kist We are the World zong. Er werd niet aan persoonsverheerlijking gedaan, alles stond in het teken van die ene boodschap: Wij zijn de wereld, het is aan ons om die wereld tot een betere te maken.
Later zag ik al zappend een stuk uit een liveconcert met hem. Hoe uit de uitzinnige mensenmassa, een meisje door de bodyguards eruit gepikt wordt en het podium op mocht. Dat elastische lijf van Michael Jackson, vol ritme en mimiek, waar het lijkt alsof hij elk vingerkootje afzonderlijk bewegen kan, werd even het lichaam van een gewone tiener. Een jongen en een meisje die schuifelden op de drempel van erotiek en intimiteit.
Het lijkt alsof Michael Jackson die drempel nooit echt heeft kunnen overschrijden. Hoeveel grenzen hij ook verlegt heeft door zijn muziek en zijn filantropie. Alsof anderen altijd voortdurend met hem aan de haal gingen en er in heel zijn leven, nergens echt een plek op deze planeet was voor hem om te wonen en om anoniem adem te halen.
'Niemand weet hoeveel hij geleden heeft", zei een broer emotioneel als een van de laatste woorden die er gesproken werden. Ik begin inderdaad te denken dat dit waar is. Zijn lichaamstaal zegt het eigenlijk al: onaards en onnavolgbaar.
