Het is toch ongelofelijk hoe je via Internet de wereld heel dicht bij kunt wanen. Ging je vroeger op reis met een Lonely Planet op zak en zág je wel hoe het ter plekke zou zijn, altijd anders dan je tevoren bedacht had, nu kun je met foto's en Google Maps inzoomen tot in de straat waar je wezen moet.Is dat nou wel een voordeel? Voor wie zich een Accidental tourist wil voelen, naar het gelijknamig boek uit 1985 van Anne Tyler, wellicht wel. Daar is de hoofdpersoon Macon Leary, in de verfilming breekbaar gespeeld door William Hurt, een reisboekenschrijver, die als logo een lekkere fauteuil heeft, met kleine vleugeltjes. Doel van zijn boeken is, om de reiziger zo comfortabel mogelijk, alsof hij in zijn eigen luie stoel zit, te laten reizen.
Hoe waan je je thuis, terwijl je onderweg bent? Schrijver dezes geeft allerlei absurde gedetailleerde tips. Maar bij deze schrijver is zijn zoontje bruut vermoord in een fastfood restaurant en is zijn huwelijk daardoor ook op de klippen gelopen. Sindsdien sleept hij zich door het leven met de macht van de gewoonte. Vlak voor een van zijn werkreizen brengt hij zijn hond naar hondentrimster Muriel Pritchet, gespeeld door Geena Davids, die mans hond en en passant hem ook weer goede manieren leert. Met haar gekke onverwachte kanten maakt ze langzaamaan het vastgeroeste, verstopte leven van William Hurt ook weer kleurig en sprankelend.
Het blijft de kunst om een evenwicht te vinden tussen het verlangen naar de voorspelbare zachte leesstoel of het totaal onverwachte zomaar op je af te laten komen. Niet alleen een reisdillema, maar een levensdillema, bij nader inzien. Ook in het boek: kiest Macon uiteindelijk voor een hereniging met zijn vrouw Sarah, in een voorspelbare relatie? Of kiest hij voor Muriel, voor het onvoorspelbare en onverwachte?
En wat kies ik? Zo weet ik nu, nog één keer googelend op mijn overnachtingsplek, dat het geboekte een kamer is, waar je de wc, keuken en badkamer deelt met de eigenaar van het appartement. Dat hebben we gisteren over het hoofd gezien. Plattegrondje wordt erbij geleverd. Tja. Ware ik alleen, dan had ik deze bestemming alsnog gecanceld, voorzichtig als ik ben, voor de Enge Man. Alhoewel het geslacht van de eigenaar niet vermeld wordt.
Nu laat ik het maar zo. Even voelen dat je toch écht naar een vreemd land reist met andere gewoonten enzovoort en je het nooit weet in den vreemde, dat hoort voor mij bij het reisgevoel. Om vervolgens ook daarnaast weer het besef neer te laten dalen dat er ook in den vreemde, gewone mensen leven, met dezelfde hoop, dromen en verlangens omtrent het leven als jezelve. Ik zie wel! Reizen blíjft: het onbekende tot je laten komen.
