Eerst was er alleen maar een ronde hoop zand. Toen kwamen daar vier torentjes op, gemaakt van goed aangestampt rivierzand in een rood emmertje en omkeren maar. 'En van wie heb je dit geleerd, om van die mooie torentjes te maken?' Jaaa, van jou, van mijn lievelingstante!' Nichtje is nooit te beroerd om ruimhartig, je een fijne bevestiging van het nut van je bestaan te geven.We bouwden verder. 'Heb je haar nog niet geleerd om druipsteengrotten te maken?' vroeg Zusje. Nee dus. De grillige druipsteenformaties verschenen op de zandberg en rondom en op de emmertorentjes. Men neme een beetje donkergrijze rivierklei, menge die met zand en water en men late het tussen de vingers door langzaam druppen. Zus nam alleen maar zand, maar zo waarschuwde ik, als dat zo meteen droog is, dan zakt het in elkaar. Nichtje hield zich aan mijn recept.
In het warme zand van het strandje zocht ik naar grillige takjes en stak die overal tussen door. Weet je wat het nu is, zei ik. Dit is een magische stad! Dit zijn de huizen waar de mensen in wonen. Dat waren de grillige druipsteenhoopjes die overal op de zandberg verschenen waren. Er staan vier torens op de top die naar het Noorden, Zuiden Westen en Oosten uitkijken en daarin zitten ook de gezamenlijke ruimten, daarin vieren ze feest en ze spelen er en ze ontmoeten elkaar daar.
Tot slot maakten we met lichtgeel zand een weg die kronkelde naar de berg en langs de nederzettingen naar de top met de vier torens. 'De perfecte kerstkaart is weer klaar!, zei ik. 'Moge de weg naar jouw magische stad vol bochten zijn, onvoorspelbaar en avontuurlijk. Dat je mag aankomen op een plek waar alles mogelijk is. Een gelukkig 2010!'
Jaren geleden hadden we met zijn drieën een kerststal gemaakt aan de oever. Heel duidelijk Maria en Jozef en een kindje en een os en een ezel. Maar het tafereel werd niet door iedereen herkend, berichtte Zusje toen. 'Ja, mooi, die uiterwaarden en die oever, maarre... wat was dat wat ervoor stond nou?' Er zijn mensen voor wie de uitleg van een kerststal ook niks meer zegt. Dan sta je waarlijk met lege handen...
Zou de Magische Stad wel aanslaan? Of ziet men dan ook alleen maar een rommelige zandhoop waar her en der wat takjes uitsteken? Een mislukte ragenbol of wellicht een grote zanddrol? We zullen het nooit weten. Want de rivier spoelde in een oogopslag de Magische Stad weg.
Waarmee maar weer duidelijk wordt, dat je Magische Momenten nooit kunt vasthouden of kunt bezitten. Ze voltrekken zich aan je, voor wie er open voor staat en zich mee wil laten dragen op de vleugelen van de verbeelding.
