Nijmegen is een groot festivalterrein, vol podia, eet en dranktenten en er lopen nu 65 verschillende nationaliteiten rond. Zoveel doen er in ieder geval mee aan de Vierdaagse. Groenland, Oost Timor en ook Nicaragua zijn vertegenwoordigd. Ik hou er wel van om door de stad en haar parken te flaneren en af en toe mee te deinen op muziek. Vandaag bleef ik lang staan bij een Cubaanse Band die speelde met een verlichte Waalbrug achter hen.Ondertussen oefende ik me in stilte. Ik heb mezelf voor een nieuwe uitdaging geplaatst. Eerst was er actie en contemplatie. Twee woorden die men bezigt, als het om 'religieus leven' gaat. Het onderscheid zelf, boort twee verschillende vermogens in jezelf aan. Alle activiteit die naar buiten gericht is, met daarin alle hoop, verlangen, drive om iets in de wereld te betekenen. Of er eenvoudigweg zijn, in interactie en wat al niet meer.
En dan heb je de contemplatie: de weg naar binnen. Naar stilte en rust, een bron in jezelf, een ruimte die gevuld is met licht en liefde. Waar het mogelijk wordt om daar zelf in te wonen en zo ook ieder ander. Die ruimte is gevuld met een soort intensiteit en aandacht, met 'iets' dat zacht en zoet is.
Eerder dacht ik dat deze ruimte vooral in een klooster gestalte kon krijgen. Maar sinds ik weet dat er ook in kloosters, monsters broeden denk ik: die ruimte, die kan overal zijn. Die is ook overal, daar waar je dicht bij jezelf blijft en je niet laat verleiden en afleiden. Die is er dus ook tussen duizenden mensen, temidden van de stemmen en het rumoer.
Sindsdien spits ik mijn oren en zet ik mijn ogen op scherp. De woorden actie en contemplatie schuiven in elkaar. Niet binnen de kloostermuren is contemplatie aanwezig en daar buiten de actie. Overal waar met passie ten volle geleefd wordt, waar je probeert de ander waarmee je leeft geheel toe te laten, zonder jezelf daarbij te verliezen, daar krijgt de stilte een stem. Of is het met alle stemmen om je heen, stil. Levenwekkend Stil.
