Charley Harper

O, o, o, wat kriebelt het in me, ik moet het hebben, maar heb het niet gekocht, zal ik morgen terug gaan om alsnog?... Of is de ontdekking ervan genoeg, kan ik daar niet op teren, je hoeft toch niet alles in huis te hebben en het internet bestaat ook nog, zoek je het daar maar op.

Ja, maar dat is niet hetzelfde en bovendien volkomen ontoereikend en het geeft maar een topje van de ijsberg van dat wat je zo even gezien hebt: een heel dik plaatjesboek vol, dat wel vijf kilo weegt, of zo, van de illustrator/ kunstenaar Charley Harper.

Nee nooit eerder wat van gezien of gehoord, maar dat is ook het doel van zomaar een boekhandel in gaan, rondkijken, boeken in bladeren en uit de schappen halen. Dat is de betekenis van boekhandels: kom maar binnen en laat je verleiden, toe maar, je bent een stuk ongelukkiger als je mij niet koopt.

Charley Harper, dus. Hij tekent naast vogeltjes, heel veel soorten, hij heeft een bibliotheek vol vogelboeken, de hele beestenboel, van kwallen en walvissen tot tijgers en lieveheersbeestjes, enzovoooort. Hij zelf noemt het minimaal realisme, maar die term doet eigenlijk geen recht aan wat je ziet en ervaart.

Het doet in de verte denken aan de methode van Dick Bruna en Fiep Westerdorp, alleen gebruikt de eerste alleen maar primaire kleuren en Fiep is juist bekent geworden door het vele zwart. Dezelfde humor, hetzelfde gevoel dat elke lijn klopt, allleen is het werk van Harper oneindig veel gedifferentieerder en kleuriger; heel mooie kleuren, net geen pastel, het zijn verkleurde kleuren die aan vroeger en kindertijd doen denken.

Maar het doet niet alleen aan kindertijd denken. Ook aan helderheid, klaarte, speelsheid, rationaliteit die precies juist is ingezet. Je zult het niet geloven, maar het doet me denken aan de cellostukken van Bach, uitgevoerd door Yo Yo Ma. IETS in me gaat echt kriebelen, iets aan de randen van mijn gevoel en brein. Alsof je aan het lachen gemaakt wordt maar dat andere tegelijkertijd zegt: en nu niet gaan schaterlachen hoor, wel bij de les blijven: kijk, luister!

Iets in me wordt uitgerekt en ruimer. Het zijn veelal illustraties voor Ford Magazine en voor een biologieboek. Geometrische, strakke lijnen: het ademt ook wel een vijftiger jaren sfeer en dat klopt ook gewoonweg; hij leefde van 1922-2007. Maar hij heeft ook mozaïeken gemaakt in grote gebouwen van allemaal beestjes door elkaar en dat doet in de verte weer aan geborduurde kruisteekwerkjes denken. En het doet me aan Zen denken: alles terug gebracht en ge concentreert tot de meest essentieiele vormen over blijven.

O, o, o, misschien moet ik dat boek toch gaan kopen. Ik stel me voor dat als je dat open op tafel legt en je elke dag een ander bladzijde omslaat, je elke dag alleen maar heel blij begint.