Terwijl de Tweede Kamer een Mission Impossible uitvoert, door te willen debaten over een Mission Impossible, maar daarvoor in de plaats blijft hangen in 'mierenneukerij', een woord dat Clarie Polak daarover bezigde en ik dan constateer dat het taalgebruik over de hele linie vergroft is en geheel geen gratie of elegantie meer bezit, kijk ik ondertussen naar Mission Impossible.Lekker, die oude serie op dvd en het eerst wat opvalt is, dat het in kleur is! Ach, ja, wij hadden tot lang een zwartwit tv, dus mijn herinneringen zijn correct. M.I. was een van mijn favoriete series vroeger en ik was weer meteen verkocht. Vooral Martin Landau, die de man met de duizend gezichten speelt en de blonde Barbara Baines, die cool, een doortastende schone speelt, ik vind ze nog steeds om bij te smelten.
Elke M.I. begint steevast met een opdracht die op de meest onmogelijke plaatsen op een bandje gevonden wordt, een opdracht van maar één zin ofzo: bevrijd de gevangen atoomgeleerden en hun vrouwen, elimineer een bankier in Berlijn die Oostduitsers zogenaamd naar het Westen smokkelt, maar hun spaargeld opstrijkt en hen in het riool laat verdwijnen. Het ouderwetse bandrecorderbandje gaat daarna letterlijk in rook op.
De hele oude wereldpolitiek van de jaren zestig-zeventig komt zo een beetje langs, het tempo is traag en de plannen die het team van M.I maakt, subliem. Oude auto's, dikke knieen in plaats van dunne vrouwen, oude techniek. Elke aflevering heeft weer een andere regisseur en een ander verhalenverteller, dus dat was voor een ieder vast weer het uitleven van je inventiviteit om de Mission nog ludieker te maken om het te laten slagen. En dat alles binnen een strak stramien: dezelfde verhaalsequentie, maar elke keer weer anders ingevuld.
De kern is: er komen maar heel weinig woorden voor in M.I.! Heerlijk. Ze doen vooral en dat doen ze met blikken van verstandhouding, opperste concentratie zodat je het zweet op hun voorhoofd ziet, onder begeleiding van enkele, rustige, jazzy muziekinstrumenten.
En als je dan af en toe schakelt naar dat live-debat van de Tweede Kamer, die opgefoktheid in de gezichten, de pretentie van de woorden die over elkaar heen buitelen, dan denk ik: hoe beter je op elkaar bent ingespeeld, hoe minder woorden je nodig hebt. Daarom lukt in de tv-serie elke Mission Impossible en verzandt het Nederlandse kabinet in een Mission Impossible.
