Varkentje

O, wat was dat weer geweldig! Om in het Noordhollands duinlandschap te wandelen en dan gaat het sneeuwen. Het licht was eerst wat rozig en dat gaf alle kale stammen en het grijsgroene korstmos erop, een sfeer van heel vroeger; verkleurde tijd. En toen kwam de sneeuw, eerst met een tintelend tikkend geluid en daarna zacht, in dikke vlokken. Het was zo stil. En ik was alleen en dacht: als ik verdwaal dan loop ik gewoon mijn eigen stappen terug.

De enige mijmering die ik toeliet ging over Eating animals van Jonathan Safran Foer, dat ik tevoren uit gelezen had. Het best dat een boek kan brengen is, dat ervaringen uit je eigen leven plotseling weer naar boven komen en je ze een plaats kan geven. Ineens wist ik het weer: ik heb een menselijk varken gekend! Het begon me tijdens het lezen met z'n vriendelijke oogjes steeds intenser aan te kijken.

Het was een Wondervarken en iedereen moest het gaan zien, zo vertelde de vriend van het zusje van mijn vriendje. Die vriend had een broertje en die had tegen wil en dank een biggetje onder zijn hoede. Ik vertel de lijnen waarlangs ik dat varkentje gezien heb, om aan te geven dat het werkelijk iets bijzonders was. De mensen kwamen van heinde en ver.

Varkentje volgde broertje overal waar die naar toe ging. Binnen had hij een eigen kleedje en hij luisterde op de woorden, 'ga zitten en kom maar en stil zijn.' Want varkentje knorde graag en genoeglijk en vriendelijk, vooral naar broertje. De laatste keer dat ik varkentje heb gezien, was hij zo groot als een jonge Duitse herder. Men maakte zich al zorgen hoe het verder moest, want varken zou nog veel groter worden. Dat paste toch niet meer in de kamer? Hoe dat afgelopen is, weet ik niet.

Ik weet wel dat ik varkentje de laatste keer Eng vond. Veel te menselijk. Het leek het gesprek te volgen en af en toe mee te knikken en hij leek, o zo zorgzaam voor broertje. Eigenlijk precies zoals sommige honden dat hebben: een trouwe kameraad. En dat is het plakkerige knappe van het boek van Safran Foer. Het blijft aan je kleven.

Helemaal in het begin geeft hij een recept voor Hond. Je leest het en je denkt: Hm, klinkt best wel lekker. 'O, ho eens even, het gaat om Hond, niet om Varken!' corrigeer je jezelf. Maar niet heus. Want varkens zijn net zo slim als honden en ook nog eens veel socialer, blijkt uit onderzoek, vertelt Foer.

En ik wist van zo'n varkentje, maar heb hem gewoon weggewerkt uit mijn geheugen. Nu weet ik het weer. Het boek krijgt toch ook iets pamfletterigs, door de vele horrible facts, die Safran foer opdist. Of is dit mijn eigen afweer en word ik nu vegetarisch? Ik denk het niet. Zo kan ik ook niet besluiten om nooit meer bloemen te kopen, al weet ik nu dat de vrouwen die ze geplukt hebben en er bosjes van hebben gemaakt, er een geschubde huid en uitslag van krijgen. Of eco-kleren gaan dragen, denkend aan al die kinderarbeid. ENZOVOORT.

Ooit las ik ergens dat ook het internet en het bewaren en in stand houden van alle databases gigantisch veel energie kost. Moet ik daarom dit blog maar opgeven? Onzin, natuurlijk. Fanatiekelingen in wat dan ook, zijn meestal heel onaangename mensen. Kan ook niet de bedoeling zijn. Zo mijmerde ik wat af, al lopend in de sneeuw, die me onderwijl een gevoel van verrukking gaf.

Simpel lopen in de sneeuw en daar heel blij van worden. Die opdracht kun je jezelf wel geven en die is ook haalbaar: iets doen op elke dag in je leven, dat je blij maakt. Of iets laten. Bijvoorbeeld het eten van een stukje vlees. Hè, hè, ben ik er nu uit? Ik weet het niet, het lukt niet zomaar om je eigen stappen terug te lopen.