De berichtgeving over Haiti doet het meest vreselijke vermoeden. Totale chaos, lijken die stinkend op straat liggen, geen water, geen eten, geen infrastructuur en de kans dat de hel losbreekt met rellen en moorden en alles wat alleen maar grauw en grimmig is, je snapt soms niet dat sommige plekken op de wereld het zoveel meer slechter en moeilijker hebben dan andere.Haiti is me door het fotoboek Material World van Peter Menzel altijd al bij gebleven als een van de armste landen van de wereld. Ik heb het er weer even bij gepakt. In het boek zet een doorsneefamilie van het land al hun bezit buiten hun huis en wat zie je bij de familie Delfoart? Niks, helemaal niks. Een hutje, 3 bedden, 6 krakstoelen, wat plastic emmers en kommen, 1 olielamp, glazen van coca-cola, een rood Volkswagenkevertje zonder wielen als speelgoed, 4 paar extra schoenen en dat is het zo ongeveer.
Toch wordt de familie als warm, vriendelijk en gastvrij beschreven. Het lijkt alsof ze vrede hebben met hun leven. Ze zijn ongeletterd, bij favoriet bezit, antwoordden ze niks. Ze hebben geen radio, tv, telefoon, ze hebben helemaal niks. 80% van hun jaarinkomen (374 dollar) gaat op aan voedsel. Hun ontbijt bestaat uit manioca, aardappel, gezouten vis en koffie, hun lunch uit aardappel en bij diner staat: niks. Daarvoor werkt vader 60, moeder 55 en elk van hun kinderen 30 uur per week.
De foto is genomen op 20 Januari 1994, dat is dus bijna 16 jaar geleden. Volgens de levenverwachting van Haiti, die ongeveer 54 jaar is, leven de beide ouders niet meer. Als kop van Haiti staat: Tragedy upon Tragedy, toen geteisterd door corruptie, de honger en het totolitaire regime...
Dit was Haiti en wat is en wordt Haiti nu?... In Trouw van gisteren stonden de berichten van een twitteraar die dat deed zolang er nog energie was. Hij meldt dat de mensen in groepen op straat aan het bidden en het zingen waren. Ik hoop dat dit bidden en zingen mensen in een andere ruimte, een heilige tijd kan brengen, ondanks alle verschrikking om hen heen. Ik zou ervoor willen bidden, ware het dat ik niet geloof in dit soort van deus ex machina. Als dat bestond, dan was Haiti nu niet opnieuw getroffen.
Zijn laatste woorden zijn: het is oké, hier, we zijn bang, maar het is oké. Op zich is dat een Godswonder, dat je dat zo kan zeggen in die omstandigheden. En nu maar hopen dat de mensen daar bij zinnen blijven en God haar werk verricht op onbegrijpelijke wijze.
