In het blog van iemand die ik met een zekere regelmaat volg, kwam ik vandaag Kseniya Simonova tegen. Op YouTube blijken meerdere filmpjes aanwezig. Gaat dat zien, het is prachtig en ongelofelijk. Ze is 24 jaar en de winnares van de talentenwedstrijd Ukraine has talent. Ze tekent op een glazen tafel die van onderen belicht wordt met zand. Ze strooit, ze woelt er met haar vingers in en een prachtig verhaaltje ontvouwt zich.Hierbij zouden alle overwegingen of God de wereld nu scheidt of schiep, die door de inaugurele rede van theoloog Ellen van Wolde vorig jaar, in het Darwinjaar, een welhaast maatschappelijke debat op gang hebben gebracht, meteen kunnen verstommen. Dit meisje scheidt en schept tegelijkertijd. Bovendien weet ze met dit bewegende zand te ontroeren en te emotioneren, omdat ze dat zand tot leven wekt.
Nu snap ik ook beter waarom het Algoqnuinvolk (zie blogje Geen Tijd) wel een woord voor Mens hebben, maar niet voor Boom. Er bestaat niet een soort boom, voor hen. Elke boom heeft eigen kwaliteiten, wortelt in eigen soort grond en ze zien er allemaal verschillend uit, zo redeneren ze. Terwijl mensen: die hebben allemaal twee ogen en twee armen en benen en één mond, enzovoort. Ofwel we zijn gemaakt van dezelfde materie en hebben allemaal dezelfde potentie in ons.
Om zoals dit zand van Kseniya te bewegen. We kunnen met elkaar elk verhaal vertellen dat maar mogelijk is. Zo kennen de Algonquin ook geen woord voor vrede. De auteur kreeg de opdracht mee, om voor een van de vele peacefestivals rondom NY dat begint met uitspreken van dit woord in allerlei talen, het Algonquin woord daarvoor te vragen. Maar men had alleen maar tegen vragen. Waar gaat het je om? De harmonie tussen familieleden? Wanneer twee volken goed samenwerken? Enzovoort. Vrede is dus concreet en bestaat niet in abstracto.
Het zand van Kseniya vertelt hetzelfde: alles is mogelijk en wees concreet. Waai niet weg in abstracte gedachten en concepten. Zij schept en scheidt en toont een altijd bewegende werkelijkheid.
