Vandaag heb ik voor het eerst in het echt een Vos gezien! Ik stond stil, midden in de besneeuwde bossen en eerst kwam er een heel grote haas uit de takkerige struiken gerend. Mijn hemel, dat een haas zo groot kan zijn, ik wist het niet. En toen was er nog meer gerommel in de bestuifde sneeuw en daar verscheen hij: relatief veel kleiner dan ik dacht dat ie zou zijn: een rood oranje vos. Hij bleef abrupt stilstaan toen hij me zag, keek me met doordringende ogen aan en maakte toen rechtsomkeer, de dikke zwiepende staart, was het laatste wat ik zag.Een vos. Die zo prachtig kleurt en afsteekt in de sneeuw. Ik geloof dat ik die alleen van een tekening van Rien Poortvliet ken: ook een vos in de sneeuw. Vos komt in het rijtje Dieren Ooit Door Mij In Het Echt Gezien en wel zo, Dat Wij Elkaar Aankeken. Het rijtje bestaat uit: Eland in Zweden, Vader everzwijn met zijn familie en jonkies achter zich in het Reichswald, Coyote in oranje avondzon in Zuid west Amerika langs de highway. Olifant in Sri Lanka. Hert in vallende sneeuw in Berg en dal, Edelherten in de ochtend in Canada. Goh, het lijstje wordt steeds langer, ik stop ermee.
Ik wandelde naar de zee door al die stille witte lanen en wegen en vogeltjes die kwetterden langs een duinrand. Wat weet ik toch weinig van vogeltjes, want ik kende ze allemaal niet. Ze bewogen en fladderden ineens wel heel grappig, ik keek met het oog van Charley Harper (zie vorig blogje). Eentje had een vuurrood borstje met een zwarte streep erboven. Nee, het was geen roodborstje, die zijn meer oranje en het was ook geen verdwaalde kerstbal, die ergens anders wel heel hoog in een tak hing.
En toen kwam de zee. Sneeuw op het strand, ja natuurlijk, daar ook, maar in slingerige bochten. De ene kant oudroze bruin zand langs de zee en aan de andere kant wit, ja natuurlijk, dat doet de zoute zee, die dit golvende patroon maakt. En dan aan ook nog die grote, spierwitte, hoge grillige duinen. O, wat apart, nooit eerder gezien en wat een vreemd onwerkelijk licht was er zo op het strand.
Waarom is het altijd meteen GOED met mij, als ik ook maar een paar stappen in de natuur zet? Ik wil dan niks anders, ik hoef niks meer en wandel alleen maar in en in tevreden, gelukkig ja, dat kan je rustig zo zeggen. Om niks of om alles: dat die natuur in detail en als overkoepelend beeld, overal zo mooi is, niks wilt en niks claimt en er alleen maar is. Ja, dit was weer een prachtige dag.
