'Liefde, grote, vanzelfsprekende verbondenheid met het leven en al wat er is: naar jou blijf ik zoeken. Mijn ziel dorst van verlangen daarnaar. Al wat ik ben kan hiernaar smachten, in een troosteloos land zonder water.Soms kom ik je tegen op een plek die ik dan Heilig noem, dan ervaar ik dat je er bent, vanzelfsprekend en alles omarmend: die ervaring is als genade, die boven dit leven uit gaat en mijn lippen spreken dan zoete, zachte, lieve woorden: lof.
Kon ik zo maar heel mijn leven die Liefde altijd noemen en leven, de handen geheven: kracht vind ik dan als door voedzaam eten...'Deze regels begeleiden me terwijl ik lees in Eating Animals van Jonathan Safran Foer, een jonge Joodse schrijver (1977) die in Brooklyn NY leeft, tezamen met zijn vrouw, de schrijfster Nicole Krauss, hun hond George en hun peuterzoontje. Er is een liedje: Bright Eyes; First day of my life, dat Foer in het progamma 'Wintergasten' aan Kristien Hemmerichs liet zien en ik viel net als hij, als een blok voor dat liedje. Of eerder, de combinatie met het filmpje, waarin je allerlei soorten mensen op een rode bank, met kopfoons op, ziet luisteren naar het liedje en dat ademt ook alleen maar tederheid en verbondenheid uit : liefde, zo lief...
Ik ben fan van Safran Foer en als stel met Nicole Krauss, grenst dat bijna aan een soort dubbele verliefdheid, zou je kunnen denken, zoals iemand van de Boekenclub eens geamuseerd opmerkte. Lees Everything is illuminated of Extremely loud & incredible close, over dat kleine jongetje die op zoek gaat naar sporen van zijn vader die bij de Twin Towers is omgekomen in NY. Alleen die titels al vind ik geweldig en ze zijn zo teder, humoristisch, intelligent en mild geschreven.
Ik weifelde wat om Eating Animals tot me te nemen, omdat ik geen behoefte had aan een pamflet voor vegetarisme, maar tot nu toe ben ik heel enthousiast. Opnieuw weet hij zijn persoonlijke familiegeschiedenis, zijn Joodse oma die de Holocaust overleeft heeft en zijn zoontje waarin het leven weer zegt: 'Alles is mogelijk', te verweven met een thema en ditmaal is dat het Eten van Dieren.
En in de onderstroom, daar zitten de regels waarmee ik dit blogje begon. Onmiskenbaar. Het is overigens een vrije hertaling van de eerste zes regels van Psalm 63, die in de vertaling van Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde U zocht mijn hart heet.
