Nichtje zong het uit volle borst en dan zie je wat zangles ook vermag: de borst als klankkast, durven uithalen, mee gaan met het gevoel en de melodie... het was prachtig en ontroerend. Dit liedje wil ik wel op mijn begrafenis. zei ik, dus neem het maar alvast op! Ja, dit meen ik. Dit liedje is wel zo ongeveer een soort lijfliedje, dat wel past bij die laatste dag die je lichaam nog doorbrengt bovenop de aarde. Gewoon een liedje uit de populaire cultuur en wat zou het aardig zijn als een ieder met zo'n insteek in het leven stond.
's Avonds zag ik de film The Abyss van de regisseur James Cameron. Nog zo'n resultaat uit de populaire cultuur die verpakt in een actiefilm, een wijze les bevat. In beelden daal je ook af naar de afgrond in je en de kronkles in je brein en dan vertelt het dat je er iets onverwachts tegen kunt komen: Een booreiland met personeel en een kernkop verdwijnt tot onder in de oceaan. Aan het oppervlak wordt de wereld geteisterd door orkanen en tsunami's, muren van water, staan klaar om de wereld weg te vagen en dan trekt de zee zich toch terug. Waarom? Omdat één man besloot om de diepte af te dalen, die kernkop onklaar te maken, met de wetenschap dat hij niet meer terug zou kunnen komen.
Waarom moet dit gebeuren, vraagt dezelfde man aan die andersoortige intelligentie die het water kan beheersen en kan vervormen naar wat het zelf wil. En hij krijgt in sneltempo beelden te zien van die menselijke beschaving: de oorlog, de geweren, de concentratiekampen, de kernbommen, de jongen in zijn geruite overhemd vlak voordat hij word doodgeschoten, het rennende blote meisje met napalm... al die verwoesting en zelfgemaakte menselijke ellende.
Waarom niet? Omdat twee mensen van elkaar houden en elkaar toch weten te vinden, de kloof ofwel de afgrond tussen hen in weten te dichten. Zoals ook in Pocahontas. Ik geloof heel erg in dit soort voortbrengselen van de populaire cultuur: zij zijn de kleuren van de wind.
