Want dat gebeurde er. Hoe neem je nou een hoedje per ongeluk mee? Voor mij thuis een heel gewone aktie: ik loop met iets in de hand, leg het kennelijk weer neer en ben het daarna ineens 'kwijt'. Hierbij ging het omgekeerd. Ik had al een strooien hoed op, paste in het Kaufhof, een roze en een zeeblauwe, vond ze niet leuk genoeg om te kopen, flaneerde de winkel weer uit, liep op de winkelstraat zette mijn strooienhoed weer op en bleek in de andere hand ineens een bruin hoedje te hebben. Ik hou het, besloot ik meteen en scheurde een beetje besmuikt, dat wel, de prijs ervan af.
Het gekke is, dat ik, terwijl ik door de uitgang ging, ik keek naar de alarmpalen ernaast en dacht: zouden die nu echt voor alles afgaan? Alsof mijn onbewuste toch iets wist. Let wel: ik wilde helemaal geen bruin hoedje, maar ik kan er niks aan doen, dan dat die best leuk staat.Leuker, dan die roze of die blauwe. Foei, Mirjam, men dient hier niet van te mogen genieten. Maar ik kom nog uit de generatie waar mensen om mij heen 'proletarisch winkelden"en werkelijk van alles gratis wisten de bemacchtigen. Van zwaar gereedschap zoals een drilboor, tot kratten pils voor een feestje.
Mijn Robin Hood-hoedje, zal ik 'm maar noemen. Daad van burgelijke net niet aangepastheid. Zo moet het toch wel een beetje zijn, af en toe? Ik was trouwens in Kleve, om een treinticket te regelen voor naar Kassel, alwaar Documenta 13 zich nu 100 dagen afspeelt, de 5-jaarlijkse wereldwijde kunstentoonstelling. Ik heb de catalogus kunnen lenen en het is zó interressant, dat ik niet weet of ik daar maar de geplande 3 dagen voor wil uit trekken, of toch veel langer. Een ticket kon ik beter bij vertrek kopen, dus er is nog niks vast. Heel interressant, die zes weken absolute vrijheid die me nu ten deel is gevallen. Vrij als een vogeltje en ik schrik me nog geen hoedje.
