Intrige

Het menselijk brein kan licht zijn en speels, verbinden en gelukkig maken, maar ook het omgekeerde: zwaarte, kleefdraden die alles aan elkaar plakken tot hompen ongedefinieerd materiaal vol intrige, spanning, onhelderheid. Wat houdt je daarvan weg? Hoe zorg je ervoor dat helderheid het wint van het duistere? Iets van een antwoord heeft met VERTROUWEN te maken, je zelf niet al te belangrijk maken, geloof hechten in de mensen die je in je leven zijn toegevallen. Misschien is dat wat men geromantiseerd heeft in het begrip liefde: liefde is geen liefde als je wilt hebben en bezitten, maar als je kunt laten en vertrouwen.

Gisteren op de afsluitende BBQ van mij werk, waar alle collega's van het cluster van wijk-buurt-en jongerencentra bij elkaar waren, zegt een collega tegen me: Weet je nog toen we pas met elkaar in de auto zaten, vlak bij mij in de straat en nog wel anderhalf uur zaten te kletsen? Mijn buurvrouw heeft het gezien en die dacht dat ik met een man in de auto zat! Ze wilde weten waaarom ik zo laat op de avond met die man in de auto zat! Die collega vroeg dat aan mij, terwijl haar eigen man die ook beheerder is, ze zijn verliefd geworden op het werk, er met een schuin oog bij zat.

Ja! beaamde ik, we zaten er best wel lang, goh, dat ik voor een man werd aangezien, ik had zeker mijn hoed nog op! Zo komen dus de roddels in de wereld, voordat je het weet gaat jouw hele buurt denken dat je een of andere geheime minnaar hebt! Toen ik dit allemaal zei, was ik me nog niet eens zo bewust dat haar man erbij zat, maar vanochtend zag ik ineens het eventuele nut van haar vraag aan mij, in die volle kring van collega's, met name haar man.

Want nu kon ik meteen beamen, dat we inderdaad in die auto hadden gezeten, al weet ik niet of haar man, dit nodig had, een 'bewijs' om de observatie van de buurvrouw te ontkrachten. Ik vermoed eigenlijk niet echt: Bovendien, áls je dan kwaad wilt en doet en denkt, dan was het ook nog mogelijk geweest dat deze collega mij in het complot had betrokken en aan mij tevoren had gevraagd om haar wél clandestiene ontmoeting met haar eventuele minnaar af te dekken.

Zo gaan de intriges en complotten van mensen, waargebeurd of in de fantasie. Stel dat die buurvrouw gewoon maar volhoudt: 'Ik ben toch niet gek! Ik heb je gezien met een MAN in je auto en jullie waren wel erg verdiepd in elkaar!' Dan blijkt het enige wat oplossing kan brengen en helderheid kan geven, het vertrouwen dat er wel of niet is tussen twee mensen. Wil en kun  je op elkaar vertrouwen en op elkaar  bouwen, of niet?

Trouwens, nu ben ik toevallig een vrouw en de insinuatie van de buurvrouw zou dan nog altijd waar kunnen zijn, alleen is het niet zo.