Na lezing hiervan vroeg ik me af waarom Australie nou speciaal mooi zou zijn. Ik heb ooit bij daglicht over de Sahara gevlogen, zag al dat bewegende zand in allerlei kleuren van diep oranje, naar donkerbruin en geel en dat dan de ene keer in bewegende spiralen en dan weer in stroken zichzelf voortwaaiend. Toen dacht ik: vanuit hierboven is het mooi, maar daaronder wil je waarschijnljk niet zijn, de droogte, de hitte, het zand dat je weg zal waaien. Wel bedacht ik dat de Afrikaanse Sahara en de Sahel wellicht de grootste lege zandvlakte was, van de aarde.
Daar zou je dan voor kunnen kiezen om naar af te reizen. Maar wat heeft Australie nou van 400 km hoogte voor extra speciaals, tegenover al het andere land op de wereld? Je ziet toch geen details, daarboven? Toen vond ik mijn verkreukelde wereldkaart Down Under terug, tijdens het opruimen van oud papier: de wereld bekeken vanuit Nieuw Zeelands perspektief. Dan liggen Australie en Nieuw Zeeland ineens midden op de wereldbol en de rest hangt er als zwaargewichten onder. En ik dacht: ja, Australie ligt dan als een grote vlek helemaal los, het zweeft in de zeeen, al het andere land is als het ware overal een beetje aan elkaar geplakt. Dat zag Andre Kuiper dus: een zwevende lostaande entiteit en ik begreep ineens een beetje beter waarom hij naar Australie wilde.
Hier dacht ik aan toen ik vandaag in Trouw las dat de spirituele boekhandels allemaal een noodlijdend bestaan hebben en over enkele jaren waarschijnlijk allemaal verdwenen zijn. Ook Hilarion in Nijmegen en de eigenaar zei berustend dat hij er vrede mee had, dat het doel eigenljk bereikt was: zichzelf overbodig maken. Ik kan me nog zo goed herinneren toen deze de deuren opende. Ik studeerde theologie, allemaal christelijk en zo engig godsdienstig af en toe en toen was daar ineens een plek waar je boeken over het boeddisme kon kopen en de I Tjing en New Age. En het klopt dat is nu werkelijk overal te koop, zowel op internet als in de 'gewone' boekhandel. Het einde van de 'zweefboekhandel' , down to earth.
Ze moeten het nu vooral hebben van de verkoop van al die dingen eromheen: boeddhabeelden en meditatiekussens, wierrook, Tarot en engelenkaarten, etherische olieën, stenen, enzovoort. Boeken, de woorden, nee die raken niet, het moet tastbaar zijn en concreet. Zoiets als in de ruimte gefascineerd worden door zo'n vlek die vrij is van alles en daar dan naartoe willen. Het gaat niet om de inhoud, maar om de beleving. Dan snap je weer meteen waarom niemand meer naar de kerk gaat, waar de dienst van het woord zo centraal staat. Als je dan al gaat, dan is het voor de muziek en de rituelen, waar je niks van begrijpt, maar die wel mooi zijn.
Willen zweven, dat is de intentie. Loskomen van alle zwaarte. Je laten verleiden om al het denken los te laten en maar te gaan, te doen, te zweven, te zijn. Ik geloof dat ik dat ook altijd zoek, minstens eén per dag, naar een zweefmoment; zweven.
