Het is raar om eventjes werkelijk alles te kunnen. Ik kán als ik zou willen naar de andere kant van de wereld vliegen. Ik kan thuis blijven op een stoel. Nu ik weet dat er een ticket is naar de zon, die zo helemaal makkelijk voor handen ligt, lijkt het tegelijk zo onnozel om dit te gaan doen. Zo niets zeggend. Dat zegt toch ook niks, lui in de zon willen liggen en daar een vliegtuig voor willen nemen, waar ben ik dan in hemelsnaam mee bezig?
Ik zat in de kapel, een uur lang, het was zó stil en ik hoorde de regen tikken: tik, tik, tik...Zo'n plek: de leegte, de koorbanken rondom die leegte, het centrale punt van een altaar en een kruis in dit geval... alleen de ordening van de ruimte zelf is genoeg om ergens te ervaren dat je niks anders nodig hebt. Ooit zat ik zo in een tempel in Bangkok: de regen, de stilte, een groot gouden Boeddhabeeld voor je en hetzelfde gebeurt: een Heiilge, gewijde ruimte onstaat in je, is er, doet zich voor aan je, je bent gearriveerd, je hoeft nergens meer heen, dit is het: alle verlangen gestild, thuis gekomen.
In de droge avond, midden op de brug, met de rivier onder je, de lichtjes van het reuzenrad, de laserstralen aan de horizon van The Matrix in the park, de feestenten met de bontgelkleurde lichtjes aan de rood-wit gestreepte tenten achter je van het Habana aan de Waal, drie boeken onder mijn bodywarmer, gekocht bij het boekenbusje (dát lijkt me ook leuk, om te hebben), op de uiterste punt gezeten van een krib, als het ware midden in de Waal: ook dat is de ervaring van thuis komen, thuis zijn , in de stad waarin ik woon.
Tik, tik, tik, zegt de regen, zegt de klok, zegt mijn hart.
