30 mini-loempia's

Ik vind het, een dag later, toch wel een heel leuk moment in het wijkcentrum: de dochter van L. kwam binnen, samen met een vriendin en ze hadden drie bakjes met mini-loempia's meegenomen, tezamen 30 stuks en deelden die uit aan iedereen die er was. Ze zaten met zijn allen aan de grote tafel, waar mijn 'kerkloper' en een blauwe glazen vaas met zijden rozen op staat.

Die dochter was al vaker binnengelopen, eventjes maar, met kinderen.  En die vriendin, ja die had ik ook al eerder gezien. Maar nu vroeg L. aan me, terwijl ik ook een mini-loempia'tje met rode saus at: 'Mirjam, ken je mijn dochter?' 'Ja, natuurlijk!' zei ik. 'Wie is het dan?' Dat is wel een grappige vraag, want de twee vrouwen lijken wel een beetje op elkaar, zag ik nu: beide fors en zwaar gebouwd met lieve gezichten.

Precies zoals L. zelf, die een maagverkleining heeft gehad. Ze liet me ooit een foto zien: een minstens twee keer zo dikke L, ingeklemd in een stoel. Ooit kon ze nauwelijks meer lopen, haar man H. deed alle boodschappen: 'Jij moet nu maar mijn benen zijn', had ze indertijd gezegd. Dat is toch ware liefde.  L. kwam met het idee voor fitnessapparaten in het wijkcentrum en nu sport ze twee keer in de week. Ze wordt door haar familie liefkozend 'Pinguïn' genoemd vertelde ze ooit, omdat ze op dezelfde manier loopt. 'Nou, die spaar ik', zei, ik, 'mijn lievelingsdier.' Maar dit terzijde.

 'Jij bent de dochter', wees ik. 'Ja en zij is de aanhang!' zei L. 'Dat zie je toch zo', zei iemand anders, 'jij lijkt op L. 'Ja, maar jij ook wel een beetje, je zou ook de dochter kunnen zijn', zei weer een ander. 'Nou, dat is ze ook wel,' zei L.

Ik ging weer achter mijn computer zitten en hoorde dat de twee vrouwen het gesprek hadden overgenomen. Dat ze altijd rechtstreeks tegen mensen zeiden: ja, vraag het maar, als je nieuwsgierig bent: Ja, we wonen in één huis en we hebben samen twee kinderen. We gaan daar niet stiekem over doen, daar hebben we een hekel aan. Iedereen aan tafel beaamde dat er ook helemaal geen reden voor was, om daar stiekem over te doen.

Jeetje. Alles bij elkaar, is dit toch wél een coming-out in het wijkcentrum, tezamen met 30 mini-loempia'tjes. De anderen gingen kaarten, zij bleven nog een poosje zitten. Tevoren waren ze alleen even binnen gekomen en weer snel naar buiten, en wie denkt er dan wat van twee vrouwen met twee kleinkinderen van L en H, waarvan L. wél al had gezegd dat die pas later in de familie erbij waren gekomen? Nu zouden ze terugkomen, zeiden ze. Want het was gezellig.