Franciscus-feestdagje

Nijmeegs Byzantijns Koor

Ik geniet er altijd van als een dag zich als vanzelf ontvouwt. Als het dan ook nog eens DE feestdag is van de 'Franciscaanse Familie', dat  hoor je ook alleen op deze feestdag, waar mensen elkaar zelfs gaan feliciteren, dan is dat extra leuk. Het was dus 4 oktober, ook Werelddierendag, dankzij Franciscus van Assisi.

Na een ochtenddienst in het klooster, in de zon op een terras met vrijwilligster W., die de dag ervoor tijdens de afwas liet ontvallen, dat ze erover dacht om in te treden. Waarop ik meteen zei: nou, lijkt me niks voor jou, je bent veel te onrustig. Dat noopte om daar langer over door te praten. En in plaats van agenda's te trekken trokken we naar de stad.

'Intreden in een klooster, is maar voor zeer weinigen weggelegd, je doet het omdat je je juist aan niks meer wilt hechten, niet omdat je je wil hechten aan een gemeenschap', zei ik. 'Wat ben je streng', zei ze. Ja, dat heb ik wel meer gehoord. Ik vind helderheid belangrijk. Het is een hele kunst om je eigen motieven en je emoties goed onder ogen te zien en niet vanuit een verwardheid en verknooptheid te handelen: daarmee doe je op den duur alleen jezelf en anderen pijn.

Ik ging vervolgens naar de Waal-strandjes en dat was écht de laatste dag op het zand in de zon.  Ik was voor daarna door W. uitgenodigd om laat op de middag spaghetti bolognese bij haar te eten, om haar vervolgens te horen in het Byzantijnse koor, dat op de eerste zaterdag van de maand de Byzantijnse Mis zingt.

In de kerk van de Carmelieten is daartoe een Russisch -Orthodox altaartje gebouwd, met iconen en kaarslichtjes. Het typische aan deze mis, is dat de priester met de rug toe, in feite verborgen voor het publiek, de rituele handelingen zingt en voltrekt. Dus je ziet glimpen van iemand die op allerlei, voor mij onduidelijke momenten , zijn grote zwarte lange hoofddeksel, met punten tot op het midden van de rug op en af zette. Er wordt meerdere malen van alles bewierookt, iconen aan weerszijden gekust, een rondgang gemaakt  met wierook en een kaars met  het evangelieboek  langs de mensen.

Ik liet het allemaal over me heen komen. En, o, wat is dat mooi! Het koor is zeer prominent aanwezig en zingt bijna voortdurend. De mannen en vrouwen, van sopraan tot diepe bas klinken tezamen als eén stem, met lagen en diepten en zó verlangend.Verlangen dat geen tijd kent: het zingen roept meditatieve tijd op: niet doen en denken, maar verlangend zijn: open en weerloos uitstaan naar...

Er zitten veel lofprijzingen in en er wordt veel in gegroet: wees gegroet... en de taal heet Kerkslavisch, vertelde W. me achteraf. Op het einde verscheen de priester weer even, sprak de zegewens uit en liet ons begeleiden door een paar heiligen. Het laatste woord dat hij uitsprak was: Franciscus van Assisi. De cirkel van de dag was dus ....

En  ik eindigde deze dag, tot in de stilte van de nacht, met een groet aan  Broeder Vuur.