Wat een volmaakte tijd is dat dan: alles op de plek, ik op mijn plek, in een Groene Kathedraal. Dat is een nieuwe term, zo las ik vanochtend in de krant, voor bij de nieuwe indeling van de grote groene natuurgebieden in Nederland. Net zoals in Amerika, zou Nederland weleens meer kunnen doen aan een bewustzijn dat er zoveel natuur is waar je van kan genieten, in dat gecultiveerde erfgoed, waar generaties lang mensen mee vorm aan hebben gegeven, zo was de teneur van het krantenartikel.
Nederland gaat negen natuurreservaten tellen en wat prijs ik me gelukkig dat er zovele op een niet al te lange reisafstand van mijn stad zijn: De Veluwezoom, alle oevers rondom de grote rivieren, geheel Limburg, langs de Maas. Maar ook de Kennemerduinen ken ik redelijk: een trein brengt me er rechstreeks in het hart ervan, en ook de Waddeneilanden en het gebied in Drente bij het Dwingelerveld. Ja, het kan zo mooi en stil zijn in Nederland en de landschappen zijn heel gevarieerd.
Gisteren was het weer zo'n perfecte wandeldag en ik maakte al zwervend, een rondwandeling van ongeveer 12,5 kilometer. Dan loop je zo van het station, naar Mariendal, een landgoed met sterke hoogteverschillen, op-en-neer, met veel eikenbomen en beukenbomen, en middenop de Berceau: de tunnel in X vorm van beuken, waar rijke dames in de 19 eeuw in liepen, om niet bruin te worden: wit was sjiek, bruinverbrand was voor het werkersvolk.
Ik liep langs akkers en weilanden, langs sprengen en door brede beukenlanen. Ik zag het strijklicht en de schaduwen van blad op de boomstammen. Ik zag oranjegekleurde blokken hooi, al in de avondzon, ik hoorde het geritsel van al dat beukenblad bij mijn voeten. Plassen water waar het bos zich in spiegelde, lange schaduwen van boomstammen die ritmische patronen maakten op de aarde.
Ach, wat is het heerlijk om op die aarde te wandelen, te ademen, te-zijn, in zo'n Groene Kathedraal waar 'je ziel te voet gaat', zoals ze weleens zeggen.
