Iets daarvan moet zijn blijven hangen. Ik geloof dat het me een milde man leek, met een filosofische inslag en met gevoel voor humor. Hij maakte ook grappige tekeningentjes. Tezamen wel eigenschappen die ik het nastreven waard vind. En dus ook de moeite waard om er een keer iets van te lezen. Dat andere boekje is nooit wat geworden, maar nu werd het me in de schoot geworpen met de boodschap dat het 't lievelingsboekje was van de geefster.
Ach! En dit is een schattig boekje over de negenjarige Lotte uit Wenen en Louise uit München die elkaar leren kennen in een bergdorpje Seebühl, in een vakantieverblijf voor kinderen. Ze blijken een identieke tweeling te zijn en ze wisten niks van elkaar af. Na de vakantie wisselen ze stiekem van plaats: de zeer handige, huishoudelijk en nette Lotte gaat naar haar vader, die componist is in Wenen. En Louise, vrolijk en wild en tempramentvol gaat haar moeder leren kennen, die journalist is in Munchen.
Het is een echte kinderidylle voor kinderen van gescheiden ouders. Want je wilt het liefste dat je papa en mama weer van elkaar gaan houden en dat je allemaal gelukkig in één huis zult wonen. Dat gebeurd er dus ook: het is zo lief en kneuterig geschreven, dat je er niks mee verklapt als je het einde weet. Het boekje uit 1950 is in 27 landen vertaald en had in 1987 in Duitsland al 132 herdrukken.
Misschien... was het boekje toch zijn tijd vooruit: het aantal scheidingen nu moet vele, vele, vele malen groter zijn, dan toen. Of misschien is het eerder zo, dat het boekje nu, met zoveel scheidingen hopeloos achterhaald is. Het is geen leesvoer meer voor kinderen van gescheiden ouders. Ze zouden eens op de verkeerde gedachten kunnen komen... Dat stemt ergens ook wat droevig. Op een milde wijze.
