Anders dan in westerse tekenfilms is er geen vermenselijking van dieren, speelgoed, autootjes of anderszins, maar hangt er een mythische tussen-sfeer, waar het kwaad soms letterlijk zwart binnen druipt en binnen drupt. Hoe dit te stoppen, weerstand te bieden, weer terecht komen in de 'gewone' mensenwereld: dat is hier aanwezig, en ook in Princess Monoke, Spirited Away, Ponyo. Hierdoor weerspiegelen die Japanse animatiefilms veel meer een binnenwereld dan de Westerse verhaaltjes.
Dat neemt niet weg dat ik een fan ben van de Minions, waarvan nu recentelijk een derde film is uitgekomen. Die Minions, gekke gele wezentjes die eruit zien als grote langwerpige zetpillen met blauwe tuinbroekjes aan, ze kunnen niet praten en communiceren met elkaar door elkaar te duwen, met hun blikken, en hun kreten, brengen me in een heel goed humeur. Ze bestaan alleen maar als groep, zo lijkt het, zijn anarchistisch zonder veel geweten, reageren primair en slapstickachtig. Ik zag onlangs deel 2.
Soms zou ik wel een Minion willen zijn. En in Howl's Moving Castle is er een vliegende vogelverschrikker, die later een betoverde prins blijkt. Zo zou ik willen dat het voor sommige mensen is: ineens zijn ze een prins, een koninklijke weg die zich opent.. De bewegingen in een mensenhart en mensenbrein zijn soms zo ontzettend ingewikkeld. Jezelf worden omdat de betovering verbroken wordt, overwinnen omdat je en groupe dezelfde dingen doet en wilt; die Minion-way is er voor de gewone mensen niet. En mensen zijn nauwelijks in staat om de betoveringen waarin ze vaak door hun jeugd ingetrokken zijn en vastgehouden in worden, te verbreken. Zucht.
