O. Dan gaat me wel een lichtje branden. De nieuwe vriend van M. sinds 7 maanden, ze laat me een lieve foto op haar mobieltje zien, zij onherkenbaar stralend naast een dikkere versie van Fransje Bauer, met om de foto een hartje getekend, heeft al net zo'n ingewikkelde omgeving om zich heen als zijzelf. Hij woont bij zijn stiefmoeder bij wie zijn ex ook nog altijd welkom is, en dus zien zijn ex en hij elkaar nog regelmatig en die wonen ook nog eens een uur rijden van hier.
Zo gaat dat: via internet leer je nieuwe geliefden kennen en waarom je dan warm loopt voor weer een nieuw probleemveld, ik weet het niet, maar zo werkt dat kennelijk. Je thuisgevoel wordt gestreeld in iets wat hetzelfde is als bij jou. Ook al wil je juist een nieuwe toekomst en wereld om je heen: voordat je het weet, creëer je toch telkens hetzelfde.
M. heeft zelf drie exen, van wie ze ook kinderen heeft, van wie ze ook maar niet af komt. Als je kinderen samen hebt, is dat ook bijna onmogelijk, maar als zo'n ex je daarbij dan ook blijft bedreigen en stalken... dan kun je niet de reddende engel worden van je nieuwe vriend. Vrees ik.
Wat is dat toch, de eeuwige wederkeer van de dingen? Telkens maar weer hetzelfde en hetzelfde en hetzelfde... Je hebt een dominante moeder of vader gehad en dus krijg je later in je leven last van dominante mensen. Je werd vroeger niet gezien, het deed er niet toe of je er was, en dus ga je in je leven heel erg je best doen om onmisbaar te worden, wat natuurlijk op een teleurstelling uitloopt. Je bent verwaarloosd en er is over je heen gelopen, telkens weer verwoesting, en dus doe je datzelfde bij jouw geliefden...
Wat in je gestanst is, is heel moeilijk om weg te werken. Het kan wel, daar blijf ik in geloven. En hopen: dat die as van zijn moeder in die urn vanzelf toch weer opduikelt. Al zegt een stem in mijn achterhoofd ook, dat die ex in een vlaag van woede het ook door de wc kan spoelen. Maar toch, wie weet wordt het anders, toch?.... Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
