zaterdag 18 juli 2015

Alles is familie

Heerlijk. Ik heb vakantie. Dat jubelgevoel dat je lekker kan doen wat je wilt. Dus ik keek tot diep in de nacht naar de dvd Alles is Familie. Voor de tweede keer nota bene, maar dat maakte me niks uit. Vreemde constatering: daarmee zeg ik ook dat ik al lezend en film kijkend ook vind, dat ik ermee 'vooruit' moet komen, er iets van kan leren, enzovoort, want dat doet een herhaling niet.

Vakantie-dingen moeten voor mij iets hebben, dat het dicht op mezelf zit, ik wil in de huid-kunnen-kruipen van, lekker herkenbaar en dan tegelijk onderhoudend anders. Alles is familie heeft een weerhaakje, wat dit betreft: Carice van Houten speelt een vrouw die cursussen geeft in Geluk, een man heeft die liedjesschrijver is en daarin niet bij zijn gevoel kan komen, en een broer heeft die zij ronduit haat omdat hij een losbol en lanterfant is.

Haar man blijkt dood zaad te hebben en Carice besluit meteen wel een kind te willen krijgen van een donor. Haar man moet daar wel in mee gaan en smeedt het snode plan dat hij in het geniep zijn broertje dwingt om zaaddonor te zijn: dan komen toch zijn genen in het kind en Carice haat zijn broer, dus dat zit wel goed.

Niet dus: en nu kom het weerhaakje: Carice  wordt zwanger en ze vindt zijn broer ineens zo lekker ruiken, ze vindt hem ineens aantrekkelijk en door de babyfoon hoort ze hoe hij zó lief In de Maneschijn zingt voor zijn nichtje. Eigenlijk bevalt me dat niet in de film, want dat zou betekenen dat er een werkelijke biologische component aan verliefd-zijn enzo zit vastgebakken. Ook een vage moraal: dat een kind toch het best af is bij biologische ouders, die van elkaar houden.

Psychologisch zou het kunnen kloppen, dat degene van wie je denkt een hekel te hebben, juist degene is van wie je houdt. Maar waarom ruikt ze hem ineens, nu ze zwanger van hem is? De romcom klopt overigens verder wel. Martine Bijl speelt de dominerende, kordate moeder van de familie, die vlak voor hun 40ste huwelijksdag besluit om uit elkaar te willen gaan. Haar man is een zachte dromer, die wel weer eens in zijn eentje in de natuur wil gaan kamperen en verliefd wordt op een gehandicapte lieve weduwe met wie hij in een rode Canto door Amsterdam gaat scheuren.

Grappig, ik zie mijn brein werken, terwijl ik dit allemaal hier neer typ. De keuzes die ik maak in wat ik over deze film vertel, en wat daaraan haakt aan mijn eigen persoontje. Zo ben ik met deze film in herhaling, dus tóch een beetje 'vooruit' gekomen.