De politie van Limburg echter, toonde geen schijntje roze, alleen aan één donkerblauwe rugzak bungelden lintjes in de regenboogkleuren. Is dat toch het katholieke Zuiden? Terwijl bij het hoofbureau van Nijmegen de regenboogvlag in vol ornaat wappert. Een groep met een blauw T-shirt met daarop in witte letters 'Veiligheidsdienst' toonde ook geen enkel roze spoor. Op één dik, mollige, kleine vrouw met kort haar na, die achteraan hobbelde: die had roze engelenvleugels met een grote zonnebloem in het midden. In mijn fantasie moet ze in haar eentje opboksen tegen een algemeen andersoortig gevoelen.
Van de Wandelclub De Boomzagers had ik niet anders verwacht: stoere jongens in natuurlijke kleuren maar de Japanse groep had zeer creatief en smaakvol de kleur roze verwerkt in hun kleding, van hoedjes tot in een kimono, van alles besprenkelt met roze kersenbloesem en fel fluorescerende roze streepjes in de kousen. Er liep ook een Schot in een roze-geruite kilt. Uit Terschelling zag ik een voor mij bekend Terschelligerhoofd, grijs lang haar, snor, verweerd gezicht in Hawai-shirt, maar de Terschellingers om hem heen waren allemaal roze.
Wat is dit een verandering met enkele jaren geleden. Hoeveel? Ik herinner me nog de eerste blijdschap om de eerste roze sjaaltjes, een enkel roze T-shirt,in de stroom van wandelaars te zien. Nu val je meer op als je er helemaal niks aan doet. Een Britse groep kostschoolachtige, kortgeknipte jongens bijvoorbeeld, blauwe blouse, donkere broek that's all. Ik ga er toch van uit dat dat roze iets zegt over een internationaal gegroeide tolerantie voor het roze fenomeen.
