- Die vraag heb ik me nog nooit gesteld... ik vraag me altijd alleen af, of het zinvol is wat ik doe.
- De vraag naar geluk is voor mij een volkomen andere, dan de vraag naar zinvolheid.... Ik vind de vraag naar geluk wel belangrijk!
- Ja, dat merk ik... Anders had je hem ook niet aan me gesteld....
Er volgde een stilte, ik zag hem speuren naar...?
- Ik vind mezelf niet zo belangrijk. Misschien dat ik me daarom die vraag nooit heb gesteld.
- Dat vind ik een religieuze valkuil.
- Als dat het zou zijn, dan ben ik wel in een heel diepe kuil gevallen.
Waarom eigenlijk vind ik de vraag of je jezelf als gelukkig ervaart, zo'n belangrijke vraag? Geluk heeft voor mij met 'thuiskomen' te maken. Bij jezelf, bij anderen, in de wereld. Dat ligt aan het begin van elke daad van zinvolheid. Zonder thuis kan wat ik doe nog zó zinvol zijn, maar onrust, dwalen en dolen zouden me dan ongelukkig maken. Vooral als angst hetgeen is dat je op-en-neer laat gaan tussen nabijheid en afstand met jezelf en met een ander.
Wie zich thuis voelt in de wereld op welke wijze dan ook, die kan door diepe dalen gaan: gebrek, ziekte, armoede,verdriet en pijn kunnen op je pad komen; ervaringen waar de vraag naar de zin ervan wel gesteld kan worden, maar nooit beantwoordt, maar je kan dan in een: EN TOCH ... verwonderd waarnemen, dat je desondanks tóch gelukkig bent.
Ik heb veel mensen in mijn leven zien komen en gaan, die diep op de bodem hun leven laten regeren door de angst. Ik vind het aangrijpend en soms hartverscheurend om dat mee te maken. Ondertussen weet ik dat ik angst van een ander niet kan wegnemen. Er zit niks anders op, om de ander daarin alleen te laten. Met knikkende knieën laat ik die ander nu maar gaan.
