Deze nam ik mee uit de bieb, bij de eerste hittegolfdagen, nadat ik van Rob Schouten een aanstekelijke column in Trouw las, dat het zo leuk is om in de hitte iets te lezen waar het ijskoud is. Deze titel leek me wel aan die mogelijkheid te kunnen voldoen.
Maar nu heb ik nog niks over de inhoud gezegd. Het boek, geschreven in 1967-68, heeft een nawoord van Susan Sontag uit 2004. Ze noemt het een filosofische, komische, utopische roman inéén. Het is een droomroman, een allegorie, een fabel.Het bevat allerleisoortige genres, van wijsheidliteratuur, tot sprookjesachtig, tot science-fiction. Ze vindt het geweldig.
En ik? In het begin werd ik wel in het verhaal gezogen. De ik, een onbeduidende jongeman die later over zichzelf in de 'hij -vorm' praat of als De Gezant van de Bisschop, afgekort Gebi, wordt op onderzoek uitgezonden naar een klein dorp aan de voet van IJslands belangrijkste berg, alwaar ook de ingang zit van Jules Verne's, Reis naar het middelpunt van de aarde. Er zit daar een dominee, die al jaren zijn gage niet heeft geïnd, wat doet hij daar, hoe staat het met de kerk aldaar?
Hij komt op een surrealistische plek, de kerk zit allang dichtgetimmerd, de dominee doet niks meer aan zielzorg, maar beslaat de hoeven van paarden in de wijde omgeving en zwerft rond. Bij aankomst kan de afgezant alleen op een vieze grond liggen en krijgt hij allerlei soorten gebak te eten. Enzovoort. Het is een sfeer die af en toe aan Murikami doet denken.
Ik vind dus nog niks van het boek. Misschien vind ik het toch een rommeltje. Gaandeweg verloor ik ook mijn echte aandacht, teveel verstrooiing, teveel van het een naar het ander. Het is in eenvoudige taal geschreven en soms denk ik dat het 'post-modern' met opzet met allerlei betekenislagen speelt.
Nou ja. Eigenlijk vind ik het een gek boek. Ik weet niet of ik het uit ga lezen.
