Eind 2017 wil de overheid dat alles online gaat gebeuren: van het aanvragen van een kapvergunning voor die boom in je tuin, tot alles omtrent de zorg, het zoeken naar werk, de belasting, je pensioen, uitkeringen, bekeuringen betalen, en die dingen die ik tot nu toe alleen koppelde aan overheid: je paspoort en je rijbewijs en doorgeven van een geboorte of een overlijden.
Overheid was dus voor mij eigenlijk 'het stadhuis', maar overheid moet je zien als een groot winkelcentrum, met allemaal eigen winkeltjes die ook niet zomaar bij elkaar binnen kunnen kijken en komen, maar waar jij alleen maar naar binnen kan met je DigiD. En die heb ik nu dus, op de cursus aangevraagd.
Ik geloof dat dit toch het moment wordt om thuis een internetverbinding te gaan aanschaffen, met een iPad, zo had ik bedacht. Want alles op openbare computers is onveilig. Ik wil er nog net niet echt aan. Er waren nu drie cursusleiders en drie cursisten. Twee hadden zich vanmorgen afgemeld, die lagen met een teiltje op de bank over te geven. Men vertelde dat dit vaker voor kwam: mensen die op het allerlaatste moment bang worden: voor die computer en bang om af te gaan bij anderen. Zou dat écht zo zijn?
Hoe gaat de overheid om met 2,7 miljoen digibeten? Hoe moet zich dat straks oplossen? Nu al blijkt dat bekeuringen en de daarbij komende boetes niet betaald worden omdat men niet de urgentie ziet om te kijken op 'Mijn Overheid', als er een bericht komt. Ze denken er niet bij na, aldus de cursusleider. Hij mocht niet zijn persoonlijke visie geven , maar deed het toch: 'Misschien is het te cynisch, maar het lijkt de overheid niet uit te maken dat mensen geen toegang hebben tot hele stromen van informatie en weet hebben van voorzieningen van de overheid. En omdat er toch ook veel ouderen zitten bij die 2,7 miljoen: ze denken waarschijnlijk: dat probleem lost zich met de tijd vanzelf op...'
