Crisis alom in het leven. Ik zag dat premier May, bij wat nu haar totale rampspeech is geworden, een armband droeg met grote afbeeldingen van schilderijen van Frida Kahlo daarop. De kunstenares die bekend is om al haar pijn en lijden en dat tot onderwerp van haar schilderkunst heeft gemaakt: allemaal zelfportretten of afbeeldingen waar de pijn vanaf is te zien.
Wat bezielt je om zo'n armband te dragen bij de speech waarvan je weet dat deze moet aanslaan? Dat het erop of eronder zal zijn? Welke inspiratie haal je dan uit Kahlo? Zoets van:' je kunt de beproeving doorstaan?' Kijk je dan , terwijl je het blad omslaat van jouw speech, eens naar Kahlo en put je daar dan moed uit om door te gaan: Kijk, je kunt een wereldberoemde kunstenares worden , ook al lig je vastgekluisterd aan je bed en kun je fysiek geen kant meer op?
Werkt Kahlo dan niet eerder de andere kant op? Wie steeds kijkt naar pijn en lijden, kan toch moeilijk daadkracht, inspiratie en dynamiek uitstralen? Enfin. Ik zou nooit Kahlo op zo'n moment suprème gaan dragen.Ik zie het al voor me, in een gesprek met de bedrijfsarts of een leidinggevende, Ik zou me dan een ware drama-queen voelen. Dan eerder gewoon fijn een armband met... de waterlelies van Monet, ja, dat lijkt me wel wat.
