Erfenis

Het blijkt dat er ergens in de rechtspraak is vastgelegd, dat alles tot een half jaar voor het overlijden van iemand, behoort tot zijn of haar nalatenschap en dus een onderdeel van de erfenis is. Als ik het goed begrijp. Dus iemand schenkt in het laatste half jaar van alles weg, heel welbewust, als je weet dat je niet lang meer te leven hebt: dít aan die en dát aan een ander, met begeleidende briefjes erbij enzovoort, en dan blijkt dat alleen maar een intentie te wezen.

Opgepast dus! Want wie kwaad wil, kan kwaad doen: dan zeg je gewoon: het was maar een intentie, ik ben erfgenaam, een vijfde van dat leuke kopje en schoteltje behoort ook aan mij, dus dat moet verrekend worden, alles moet verrekend worden en geschat worden op de waarde! Hebben de doden dan geen recht op bescherming? Zij kunnen zich niet meer roeren, het is toch te vreselijk voor woorden, dat dit mogelijk is...

Waar dient deze wetgeving toe? Om nabestaanden te behoeden voor een dementerende moeder of vader, die op het einde van het leven alles aan een vriendelijk voorbijganger geeft? Om de zakken van notarissen en advocaten te spekken, die met hun adviezen en rechtszaken uiteindelijk de erfenis tezamen opsouperen? Ik snap hier werkelijk niks van.

Je belandt in een boosaardig sprookje, want het heeft iets onwerkelijks. Hoe kun je redeneren in de trant van: Moeder en Vader zijn dood, die komen toch nooit meer terug en nu ga ik de letter van de wet opzoeken en kijken hoe ik hun allerliefste wens: 'Wij hopen dat jullie tot een harmonieuze en vlotte afwikkeling komen van onze erfenis' kan gaan verstieren. Dit moet me even van het hart.