Het is een heel gelukkige liefde, waar passie altijd een grote rol speelde en nog steeds een plek heeft: Je ziet een breekbare scene van twee oude lijven die elkaar voorzichtig omarmen, ik had dit nog nooit eerder zo gezien. Het huis waarin ze wonen is te groot, de aardbeienplantage waarmee Craig zijn geld verdiende moet stoppen omdat Craig zich geen gekoelde vrachtauto kan veroorloven, dat moet nu, in de moderne tijden, zijn aardbeien worden niet meer aangenomen bij het distributiecentrum, al zijn ze net vers van het land geplukt.
Het oude huis wordt de twee veel te groot en te onoverzichtelijk, een dochter en zoon sturen aan dat ze in een verzorgingshuis gaan wonen, maar ze weigeren dit pertinent. Craig komt op het idee om ergens op het vele land dat hij bezit een heel klein huis te bouwen, gelijkvloers, met een uitzicht naar de zee en een veranda naar de bossen en bergen. Hij weet alles van hout en bouwen: zijn vader was ooit scheepsbouwer. Maar ook hier haalt de moderne tijd hem in.
Hij mag niet bouwen blijkt, terwijl hij al bezig is, hij moet eerst tekeningen laten zien die goedgekeurd moeten worden, het hout moet worden goedgekeurd, alles moet eerst bekeken worden en goedgekeurd, maar Craig gaat wel verder met het huis, want de tijd dreigt hen in te halen: Irene wordt steeds vergeetachtiger en breekt ook nog eens haar heup. Hij doet iets wat wettelijk niet mag en de gesprekken die hij voert waar hij vraagt om begrip en de besliste, koele doch vriendelijke wijze waarmee er niet naar hem geluisterd wordt en helaas alleen de wet telt, en het huis met de grond gelijk dreigt gemaakt te worden, deden me erg denken aan mij en de werkgever.
Want de Januskop uit nu, al heel snel dus, in volle glorie zijn akelige gezicht. Op de deurmat lag een brief van de allerhoogste: ziektemelding wordt niet geaccepteerd, niet verschijnen op mijn werk is werkweigering, waarna ontslag zal volgen. Nou ja. Morgen een afspraak net de huisarts: hoe nu dan verder?
Met Craig en Irene komt het goed. Het wordt een zaak bij de rechtbank, Craig vindt gehoor bij de rechter. De film eindigt met de zin: Craig vierde zijn 91-ste verjaardag in het nieuwe huis. Irene was daarbij. Wat er van mij zal worden, weet ik niet, ik mag toch hopen dat er wel een plekje onder de zon blijft?...
