Wat maak ik tot doel ofwel zin, van al deze tegenslag? Gisteren dacht ik dat het wellicht mij aanzet om meer te reizen naar binnen: meer te mediteren bijvoorbeeld, dieper in het hier-en-nu te ademen. Want dat geeft mij meteen energie, mijn bewustzijn is dan anders gericht en duizeligheid en draaierigheid voel ik dan niet. Bovendien is het een aardige bezigheid die je ook in het donker en duister kunt bezigen: één kaarsje aan geeft genoeg licht en maakt de ruimte om je heen vanzelf intiem.
Even iets geheel anders: ik zit weer helemaal in de sferen van The Legacy, een Deense dramaserie in drie seizoenen. Nu komt de spoiler, dus niet verder lezen als je het niet wil weten. Het eindigt namelijk goed met de twee zussen en twee broers, kinderen van een beroemde Deense kunstenares van drie verschillende vaders, op dat grote landhuis met landgoederen Grongaarden. Ik hou van happy endings. Dus ik had zin om terug te kijken: wat hadden ze nou allemaal met elkaar meegemaakt?
Dan valt op hoe goed deze serie gemaakt is. Alsof men al wist hoe het zou eindigen. Zo is Harry Potter geschreven: het laatste hoofdstuk was er al den beginne, van de zeven dikke delen. Bij The Legacy leeft Veronika, hun expressieve, eigenzinnige moeder in de eerste aflevering nog. Je ziet haar werken maken in het grote landhuis met een team jonge mensen om haar heen, en dan is er één shot waar je een heel grote vis ergens ziet liggen. En zo eindigt het: met een grote foto, waar alle familieleden en aanverwanten op staan, op stoeltjes in lichtblauw hemden, ieder met een grote dode vis op schoot: écht een mooi beeld; welke kunstenaar heeft dit verzonnen voor de serie?
Nu het afwikkelen van een erfenis voor mezelf ook een levende werkelijkheid is, zie ik ook veel beter dan toen ik de eerste keer keek, al die subtiele emoties die er door de verschillende broers en zussen gaan. Door wat laat je je leiden? Signe, de dochter die in het dorp is opgegroeid erft het huis, op een handgeschreven brief, zij kende haar moeder niet, die heeft pas contact met haar gemaakt in de laatste twee dagen van haar leven Zij laat zich eerst leiden doordat ze de wil van haar moeder zoveel mogelijk wil volgen en daarom draagt ze het huis en de grond over aan dochter Gro, die er een groot Museum van wil maken.
Dan blijkt Gro de handtekening van haar moeder vervalst te hebben, zoon Frederik wilde altijd al in het huis gaan wonen en hij wil de anderen uitkopen. Drie en een half miljoen kronen kan Signe rijk worden. Maar nu laat ze zich leiden door iets anders: dat ze graag wil dat de broers en zussen bij elkaar blijven. Daarom wil ze nu het huis toch zelf houden, een rechtzaak volgt. Ik weet nu al dat ze die gaat winnen en ook tijdelijk in het huis gaat wonen en ook weer vertrekt en Emil, de jongste er komt te wonen.
Het mooie van de serie is, dat je al deze karakters ziet groeien en ze allemaal hun eigen bestemming vinden. Gro maakte zich zó druk om de kunst van haar moeder, maar blijkt zelf kunstenares. Frederik, de oudste groeit over zijn jeugdtrauma heen en wordt milder en is niet meer de bezeten advocaat. Emil, de jongste broer verliest zijn onverantwoordelijke gedrag en dat wat hij altijd al in zich had: een warme, speelse persoonlijkheid, die mensen kan ontdooien komt tot volle wasdom. Pas wanneer een ieder de eigen bestemming vindt, pas dan kunnen ze ook weer met zijn allen door één deur.
Ooooo, dat is een ander luilekkerland, waar ik wel zou willen zijn. Dat Beethoven de Negende gevoel: Alle Menschen werden Brüder. Als dat zo zou zijn, dan zou mijn werkgever niet zo akelig doen, en dan is iedereen fijn en vriendelijk voor elkaar en gun je elkaar het allerbeste. Dat is dus, wat er telkens weer in de kerken verkondigt wordt. En vandaag is het de feestdag van Franciscus van Assisi: de natuur en de dieren en de mensen, allemaal zusters en broeders van elkaar. Ook hij hield erg van happy endings.
