Gisteren, na het bericht dat mijn werkzame leven als beheerder definitief afgelopen is, besloot ik maar eens een flinke wandeling te maken. Het was mistig en heel zacht weer. Ik ging naar de Waal. De grote, zwarte half verharende koeien die op kleine buffels lijken, graasden en keken mij lodderig aan. Mijn rivier, mijn stad, dacht ik. Zolang als mijn benen dat toelaten zal ik hier willen wandelen en liggen in de zon en scherven zoeken, en plezier willen beleven aan het gekabbel van het water, dat water dat altijd blijft stromen.
Ik bedacht me, dat ik nu toch mee kon doen aan een cursus van de bieb van vijf ochtenden die ik al tot twee keer toe moest uitstellen: leren werken met het internet en de overheid. Ik heb nu niet eens een DigiD, onnozelaar die ik ben. En ik had zin om mezelf een cadeautje te geven, op deze gedenkwaardige dag.
Dus ik ging naar de boekhandel en bekeek eerst uitgebreid alle nieuwe mooie agenda's die al te koop zijn. Onderwijl was er een lezing gaande door de schrijver van het proefschrift over Jan Wolkers, die er tien jaar over gedaan heeft en af en toe precies de stem van Jan Wolkers nadeed. Het blijkt dat ongeveer alles in zijn boeken écht autobiografisch is, er is geen schrijver die zó dicht bij de werkelijkheid is gebleven als hij, poneerde Wolkers in den beginne al. Het werd de werkhypothese van het boek en is dus waar gebleken Scenes die wij 'Wolkeriaans' noemen, zijn echt zo gebeurd. Wolkers had stiekem geluidsbandjes bij zich en archiveerde dat, waardoor zelfs geluiden die hij beschrijft er exact zo waren. Een Atlas-arbeid om alles door te spitten.
Nee, een agenda werd het toch niet. Toen zag ik daar de Naardense Bijbel, tweedehands te koop, en daar ben ik al jaren naar op zoek! Ooit heb ik besloten om die niet nieuw te willen gaan kopen. Dat is zo'n beslissing die vervolgens je gedrag in tweedehands boekhandels gaat bepalen: want dan wil je ook altijd bij de Bijbels kijken of het er misschien is. Nooit gevonden, jarenlang en ondertussen vond ik dat ook niet zo gek: Wie het ooit aanschaft doet dat wel bewust , tot de dood erop volgt.
Wat een leuk cadeautje aan mezelf, leuker kon eigenlijk niet. Wat is het mooi uitgegeven, een zwarte glanzende kaft, een prettig lettertype, veel leeg wit op elke bladzijde, mooi vormgegeven met accenten rood en houtschilderingen uit de Naardense kerk en wat natuurlijk de kern en het merg is: wat een prachtige vertaling; zó poëtisch en krachtig en transparant, dat je zin hebt om het hardop te gaan lezen. Ik las het begin ven Genesis, het Hooglied, stukken Prediker, Jesaja, een aantal Psalmen en vanochtend het hele Johannes-evangelie achter elkaar. Dat heel dikke boek mag nu standaard op mijn lange houten tafel beneden liggen. Lekker ouderwets: Ik ben van plan om elke dag Naardense Bijbel te gaan lezen.