Ik heb daar op de middelbare school met een aantal klasgenoten nog een surprise met Sinterklaas voor gemaakt: we hadden een heel grote kartonnen draak gebouwd en klasgenoten moesten hun cadeautjes pakken door hun arm in de bek van de draak te steken. Al die pakjes lagen te dobberen in de buik van de draak in een dikke laag slijm. De draak was bij mij in de kelder gemaakt, ,dat ook elke maand feestkelder was van de klas voor de klassenfuif, en moest naar een ander adres. En toen gebeurde het me dat ik een dikke laag slijm over me heen kreeg, bij het uit de auto tillen van de draak op het adres waar Sinterklaas gevierd zou worden. Gatverderie, bah, slijm. Zeker in het kader van de aankomende Halloween?
Maar nee, zo was het niet. Bedoeld is een andersoortig slijm. Ik heb het in Venetië ook gezien: de straatverkoper smijt een bal-achtig monstertje keihard op de grond en die verandert in een plas van slijm en dat trekt dan weer naar elkaar toe en word weer dat monstertje. Het is wonderlijk om te zien, die substantie die voor je neus aan het bewegen is.
Uiteindelijk lieten ze me het resultaat zien: het was een dikke kauwgumachtige substantie geworden, de ene groen en de andere lichtroze die je uit elkaar kon trekken en weer in elkaar kon duwen tot een prop, het rook kokosachtig en naar zeep en voelde koud aan de handen .Maar het werkte vooralsnog niet, zoals de monstertjes in Venetië, het veranderde niet van vorm.
Ik kreeg een bolletje mee. Het kan een beetje stuiteren en kaatst terug. Vanochtend zag ik ene groene plas liggen op tafel. Verhip! Na een nacht was het wel verandert en geheel uitgedijd! En je kunt het weer bij elkaar pakken en er weer een balletje van maken.
Het komt me voor dat de kneedbaarheid en het niet vormvaste van dit goedje, symbool kan staan voor de moderne menselijke geest: We zijn nooit meer één ding, we moeten steeds veranderen. Dat heeft een voordeel en een nadeel: dat alles altijd in beweging is, is leuk. Als het maar niet definitief verandert in koud slijm.
