Ik werd er emotioneel van. Ook misschien omdat het niet gelukt was, maar vooral door die kilte en vervreemding die er dan ineens tussen jou en de anderen gaat hangen. Er daalt een scherm neer en bij de nieuwe situatie waar je niet meer samen dezelfde weg kunt bewandelen, ben je in een fractie van een seconde verworden tot de vijand en daar hoort een ander taalspel bij: Die van: 'we hebben ons best gedaan, jij werkt tegen, je bent niet werkwillig, we hebben geen boodschap aan jou verhaal', Toegegeven: er was één moment waar de personeelsfunctionaris zei: 'Wij vinden dit ook niet leuk'.
Deze week is het de Week van de Eenzaamheid. Ik kwam er toevallig achter. Ik liep Appie binnen een zag bij de gratis koffiehoek, dat er nu tafels gedekt waren en er allemaal mensen zaten. Ik wilde snel een brood kopen voor mijn lunch, maar ik hoorde ineens door de hele winkel heen: Mirjam, Mirjam! Bleken er tussen de mensen aan die tafeltjes de vrijwilligers T. en J. te zitten van De Grondel, mijn oude werkplek. 'Kom, hier! Richard haal eens even een bord voor haar, wat wil je? Zeker een croissant, ja , eet nou maar!' 'Nou je bent niks veranderd', zei ik lachend tegen T. 'Lekker aan het commanderen!'
Tegenover me aan tafel zat er een vrouw van Sensoor. Dat is ook toevallig, zei ik, want ik ga misschien uit dienst en speel met de gedachte om dan bij jullie vrijwilliger te worden. Sensoor is wat vroeger de telefonische hulpdienst heette, dag en nacht bereikbaar voor mensen in nood of zij die gewoon een praatje willen maken. Zij organiseerden deze lunches, tezamen met Albert Heijn. Goede oude Appie, zij hebben in hun visie zitten, dat zij als supermarkt contact willen hebben met de buurt. In het kader van de week van de eenzaamheid, dus.
Wie weet daar nou van? Alleen die organisatie die zich gespecialiseerd hebben in opvang en zorg van de 'medemensch', ben ik bang. Alweer een kwestie van taalspelen: wat in de ene wereld een werkelijkheid is, bestaat nauwelijks in de andere. Heeft eenzaamheid niet exact dit als bron? Dat iedereen zit in eigen bubbels, en dat het bijna niet mogelijk meer is om daar één gedeelde bubbel van te maken?
Dus vanaf volgende week zit ik weer in de bubbel van de 100% ziektemelding en die zal weer een eigen werkelijkheid gaan genereren. Waarvan de meest vervelende kant is, dat ik mij moet verhouden tot een mensen die steeds zullen zeggen dat mijn niet tegen kunstlicht kunnen niet bewijsbaar is gebleken. Liever was ik elegant uit dienst gegaan, na exact 29 jaar. Maar dat zit er dus niet in. Ik zal het maar als een uitdaging beschouwen om zo veel mogelijk Januskoppen te verslaan.
