Je ziet hoe hij als zingende barkeeper ontdekt wordt, en zijn levenslange strijd met de drank om zijn onzekerheid weg te drinken. Dat hij, al bekend, scharrelt met Rachel, die toen vijftien was en met wie hij later wel trouwde en twee kinderen kreeg: Roxanne en Dreetje. André Hazes junior is nu zelf zanger: ik zag hem tijdens te Zomerfeesten, hij zingt ook de liedjes van zijn vader op dezelfde wijze: iedereen kent de liedjes, iedereen brult mee, je hoeft alleen de microfoon naar het publiek te richten en zelf niks meer te doen. Dat kwam senior wel goed uit, als hij weleens volkomen lazarus aan het optreden was...
Na het kijken van de film, ben ik de volgende dag direct een cd gaan kopen van Hazes. Ik mis dat wel: de kaartavonden in het Wijkcentrum, vol Nederlandstalige muziek waar ook altijd Hazes voorkwam en iedereen mee begon te blèren. Nu, gewoon op de bank geluisterd: naar die speciale stem die door Johny Kraaykamp ontdekt is: als klein jongetje trad Hazes al op in één van zijn shows en maakte een plaatje dat flopte. En dan die teksten: zo vaak zingt hij zijn eigen thema Ik leef mijn eigen leven: ik ken verdriet en ik ken vreugde, ik heb zoveel fouten gemaakt, maar ook wel goed gedaan, ik ben tevreden met wie ik ben, hou van me zoals ik ben, ik hou ook van jou...
Ja, ook ik heb indertijd gekeken naar zijn uitvaart vanuit de Arena in Amsterdam. Groots, een spektakel, maar ook iets waarvan ik nu denkt: het klopte bij de man en zijn liedjes. Dat zijn liedjes ook in nieuwe generaties aanslaan, komt misschien door het authentieke erin: je hoort ze hem maken: de bijna spreektaal die hij bezigt, soms met een beetje kromme zinnen: in de film zie je dat hij met een rijmwoordenboek, een zin richting dat eindwoord dat hij dan al gevonden heeft, toedicht.
Hoe zou het zijn voor de zoon, om de liedjes van zijn vader te vertolken? Voelt hij dan aan als altijd nabij? Is dat troostend? Of verhindert het je ook in je eigen identiteit? Als kind zingt hij ook al in een liedje mee met zijn vader, er zit wel een familietimbre in die stemmen, iets erin is gelijk aan elkaar. Het lijkt mij apart om je vader wel en niet op te volgen.
André Hazes zelf heeft, volgens de film met zijn vader afgerekend tijdens een concert in het concertgebouw in Amsterdam, door een lied richting hem te zingen. Voor André was zijn vader al dood, maar zijn manager en arrangeur had hem toch toegelaten en Hazes ziet hem ineens zitten in het publiek.
Bijzonder ook: het Concertgebouw, bolwerk van het establishment, werd in 1982 door een volkszanger overgenomen. Op YouTube zie je dan nog een frisse man, maar in 2004 is hij getergd en afgepeigerd. Hij was doof aan het worden en dronk het weg met bier en whiskey, Rachel had hem een poos verlaten... Ze kwamen weer bij elkaar en toen stierf hij. Wat een leven... en ergens in zijn strijd toch zo herkenbaar voor velen.
Bijzonder ook: het Concertgebouw, bolwerk van het establishment, werd in 1982 door een volkszanger overgenomen. Op YouTube zie je dan nog een frisse man, maar in 2004 is hij getergd en afgepeigerd. Hij was doof aan het worden en dronk het weg met bier en whiskey, Rachel had hem een poos verlaten... Ze kwamen weer bij elkaar en toen stierf hij. Wat een leven... en ergens in zijn strijd toch zo herkenbaar voor velen.
