De afgelopen avonden vond ik het stiekem weer niet zo erg om rond 21u weer naar binnen te gaan, omdat het frisjes was of zelfs mild regende. Want ik zat in een dvd-serie The Young Pope. Oogstrelende beelden van een onberispelijk in wit geklede met goudbrokaat Jude Law, als een jonge paus, die besluit om geheel afwezig te zijn, geen openbaar optreden op het balkon, en zeer recht in de leer lijkt. Maar de film begint met een droom waar hij de menigte juist bevlogen toespreekt: voor abortus, homoseksualiteit, vrouwen in het ambt, masturbatie, enzovoort.
Hij rookt sigaretten en steekt die altijd aan met een aansteker met Venice erop en zijn belangrijkste vertrouweling is Sister Mary, gespeeld door Diane Keaton: zijn substituut moeder. Want Lenny (zo heet de paus) is een wees, uit twee hippie-ouders die misschien wonen in Venetië? Regelmatig droomt hij dat hij bij de vaporetto-halte San Vio staat in het nachtelijk Venetië en zijn ouders staan op een lege vaporettoboot en die boot vaart weg en ze laten hem achter.
Zijn beste vriend is Andrew, ook een weesjongetje die priester wordt in Honduras en vrijt met de mooie vrouw van de belangrijkste drugskoning, zo blijkt later. Lenny zegt steeds: Priesters zijn lafaards: we durven geen liefde te voelen voor gewone mensen en daarom houden we van God. Maar hij zegt ook dat hij niet in God gelooft. En hij heeft prachtige liefdesbrieven geschreven aan een meisje in Californië, maar in de laatste brief zegt hij ze niet te versturen, want hij is getrouwd met God.
De serie is doorspekt met ironie en dubbele bodems en nooit eenduidig. Is hij nou een heilige of niet? Drie keer bidt hij zeer serieus tot God: God, ik moet het echt met je hebben over... Op 14-jarige leeftijd geneest zo de moeder van zijn klasgenootje, wordt een onvruchtbare vrouw in Vaticaanstad zwanger en de baby die Lenny ook meteen gaat bezoeken in het ziekenhuis en later duwt hij de kinderwagen door de tuinen heet Pius, zoals de paus, en gaat een zuster die de boel bedot met 250 waterprojecten in Afrika die hij bezoekt, dood. Lenny zelf worstelt zijn hele leven dat hij door zijn ouders verlaten is.
Je kunt niet zeggen dat de serie het geloof, de rijkdom van het Vaticaan, het gekonkel en machtsmisbruik alleen maar op de hak neemt en belachelijk maakt.. Maar je kunt ook niet zeggen dat het dit allemaal bloedserieus neemt. Het is een geweldige fantasie van Paolo Sorrentino. De beginshots waarmee elke aflevering begint zet de toon: de Paus schrijdt met de handen op de rug langs een eregalerij van beroemde kunstwerken met christelijke motieven, ik herken de bekering van Paulus van Caravaggio, de stigmata die Fransiscus van Assisi krijgt, een vuurballetje vernietigt iets in elk kunstwerk. Op het einde geeft de Paus de kijker een vette knipoog en loopt met een ironisch lachje uit beeld.
Ik was dus zéér geboeid. Op het einde spreek hij voor het eerst in het openbaar op het balkon van de San Marco in Venetië. Hij somt allemaal zogenaamde tegendelen op en eindigt dan met: maar God lacht, mensen... lach met hem mee. Met een speelgoed-verrekijker ziet hij zijn oude ouders tussen de mensen staan, die zich omdraaien en weglopen. Hij zegt dan : als ik dood ga dan weet ik dat ik iedereen, elk van jullie kan omhelzen. En hij valt achterover, lijkt dood te gaan, de camera zoemt uit: Het San Marcoplein, Venetië, de lagune, Italië, Europa, de wereld en die wordt een stip in het heelal met de woorden THE END.
