Dus oké: uit dienst en hij verzekerde me dat er binnen de gemeente ook echt geen ander werk was, zonder kunstlicht. Simpel gezegd: je krijgt een bedrag mee en dat heet dan een Vaststellingsovereenkomst. Ik was indertijd, dat was begin april daar geheel door overvallen. Je kunt dan wel gewoon WW aanvragen, hoor, was het. Het voorgestelde bedrag zou mij gemaild worden, ik had een week om na te denken. Maar de mail kwam niet.
Men had een foutje gemaakt. 'Het was allemaal ingewikkelder dan ze hadden gedacht', wat inhield dat men erachter was gekomen dat men die WW zelf moet ophoesten, de werkgever bleek eigen risicodragend, en in het gesprek van vandaag blijkt dat zeven jaar WW te zijn, tot mijn pensioengerechtigde leeftijd. Ze gingen dat dus niet doen. Of ik dan met prepensioen wilde gaan? Dat bedrag bleek maandelijks onder het bijstandsniveau te zitten en daarna zou ik zo ongeveer alleen maar AOW hebben. Als daar nu een bedrag bij zou kunnen, was ik geneigd om daar in mee te gaan,
Mijn gezondheid gaat voor, tenslotte. Bovendien ben ik er na zes weken vakantie, waarin ik me zo weinig mogelijk aan kunstlicht heb blootgesteld, achter gekomen dat ik me in de laatste week daarvan, me ineens de oude voelde, zoals voor het ongeluk in 2003. Ik lag in het donker in mijn tent in Venetië en dacht, wat is er toch met me? Het voelt zo raar, bekend en onbekend: voor het eerst sinds al die jaren géén duizelingen meer in mijn hoofd, alles helder en klaar.
Daar wil een mens wel meer van hebben, dus ik dacht: dan maar dat prepensioen, al werd het van alle kanten afgeraden.Ga je een beetje je eigen pensioen opeten, terwijl je niet tegen kunstlicht kan! Maar het punt is, dat daar geen medisch, aantoonbaar bewijs van is, het is alleen Ikke maar, die dat dagelijks ervaart, een zombie-muppet af en toe...
En vandaag kreeg ik het nieuwe voorstel. Dan zou ik 9 uur gaan werken per week, ergens in de buitenlucht binnen de gemeente (daar denkt men nu wel een plek te kunnen vinden...) de helft van mijn contracturen, maar wel 75% daarvan betaald. En dan op 63 jarige leeftijd met prepensioen. Dat is een nieuwe regeling die het Generatiepact heet. Wel een sympathieke regeling: zo maken oudere ambtenaren plaats voor jongeren omdat er 25% van hun loon vrij komt. Maar in mijn geval is het niet sympathiek. Want de reden is een andere: ik heb dan in die drie jaar net genoeg pensioen opgebouwd om daarna het voor de rest van mijn leven met ongeveer 100 euro per maand minder te doen dan nu het geval is.
Dus ik moet drie jaar op een houtje gaan bijten, met een vierde minder loon. En werk aanvaarden buiten, ja, dat kan leuk zijn, maar toch echt niet binnen de sportwereld, zoals de suggestie al was, dat is in het geheel niet een cultuur waar ik me thuis kan voelen. Ik hoopte met prepensoein zinvol vrijwilligerswerk te vinden, met mensen: die coachen, luisteren, begeleiden... Dit voelt aan als een milde gevangenisstraf, het beeld van de Daltons in Lucky Luck, geketend aan een zware bal, rotsen uithouwen, komt me nu voor ogen. Daar kan ik toch niet mee akkoord gaan? ...
Wat nu dan? De reorganisator is ondertussen met stille trom vertrokken. Ik hoop toch echt dat er andere opties zijn. Deze saxofoon-Muppet schommelt nog even verder op het werk-pad...
